Rzeczywistość przedstawiona w prozie autora "Wronich piór" - obraz ginącego świata, rozbitych wspólnot narodowych, zostaje podniesiona do rangi wartości za sprawą wielkiej pamięci i wielkiej fascynacji pejzażem, odrębnością kultur, ale także ciekawą struktuą kreowanych postaci. Wieloetniczna wspólnota Miasta i jego okolicy staje się intrygująca i ciekawa zarówno w swych odrębnościach etnicznych, jak i fascynacjach erotycznych, z czym wiąże się problem człowieka do szczęścia wobec zagrożonych historii. Bohaterowie prozy Włodzimierza Kłaczyńskiego szczęście postrzegają elementarnie, w wymiarach historii naturalnej, afirmującej wartości życia biologicznego, co stanowi swoiste podsumowanie stale obecnej na kartach powieści magii ciała. Opisywany przez Autora ginący świat wspólnot posiada strukturę koncentryczną. Każdy z bohaterów ma swoje "centrum swiata". Szczególnego znaczenia nabierają tu więc takie miejsca i takie wartości jak dwór, dom, ogród, rzeka, las. Człowiek, aby był szczęśliwy, zdaje się sugerować W. Kłaczyński, musi żyć w miejscach ukochanych kosmicznym rytmem. Życie w wymiarze historycznym staje się dramatem. Totalitarnemu prawu "zabij i zapomnij" przeciwstawia Autor prawo głęboko humanistyczne - zachowaj wierną pamięć ludzi, czasu, przestrzeni i krajobrazu. Jest w powieści Kłaczyńskiego jeszcze jeden wart uwagi oryginalny wątek wprowadzony przez postacie drużynowego Suhaka i Władka Kuny: wojna ogladana oczami pojedynczego, szeregowego żołnierza, znaczona jego odczuciami, rozmyślaniami, zwątpieniami, utrata wartości. Doskonała konstrukcja tych postaci odsłania głęboką prawdę psychologiczną w wymiarze jednostkowym, ale budzi również refleksje natury historiozoficznej, iż pojedynczy człowiek rzadko tworzy historię, ale zawsze podlega okrutnym jej prawom. [okładka]