W 1428 roku w pewnej młodej dziewczynie, mieszkance odległego zakątka wschodniej Francji, budzi się wiara, że została posłana przez Boga, Jego aniołów i świętych, aby podjąć walkę o przywrócenie tronu prawowitemu królowi Francji. Przekonuje delfina i jego doradców, że powinni pozwolić jej działać. Dodaje ducha zrezygnowanym żołnierzom, dowodzi akcją odzyskania ważnego strategicznie miasta i zdobywa kilka innych ufortyfikowanych miasteczek. Następnie staje na czele przemarszu delfina przez terytorium wroga i doprowadza do jego koronacji. Usiłuje zdobyć dla króla stolicę, ale bez powodzenia. Królewski rozkaz przesuwają na tyły frontu, w rejony pozbawione większego znaczenia strategicznego. Z własnej inicjatywy spieszy bronić miasta, które jej pan postanowił oddać wrogowi. Tam zostaje pojmana i uwięziona, a następnie, ranna po nieudanej próbie ucieczki, sprzedana tym, którzy oferują najwyższą cenę; tym, którzy pragną jej śmierci. Nastąpi to w wyniku procesu, formalnie przeprowadzonego niezależnie od władz świeckich. Na procesie oskarżona wykazuje spokój, którym zadziwia swoich uczonych sędziów, jednak w pewnym momencie zaczyna się wahać i przyznaje, że zbłądziła. Chociaż później odwołuje swoje zeznania, ostatecznie czeka ją wyrok śmierci i spalenie na stosie. Umierając w mękach jako czarownica i heretyczka, w ostatniej chwili wzywa imienia Jezusa. Joanna d'Arc, dziewczyna-kobieta, o której tutaj mowa, była postacią niezwykłą, od stuleci nieprzestającą frapować biografów, dramatopisarzy, filmowców, malarzy i rzeźbiarzy. Spośród wszystkich uczestników tak zwanej wojny stuletniej okazała się bohaterką najbardziej fascynującą. Joanna wkroczyła do historii na krótko; znajdowała się w centrum uwagi przez kilka miesięcy, po czym znikła. Wywarła ogromny wpływ na swoich towarzyszy broni, zanim została pojmana i w końcu stracona, jednak skazanie jej jako czarownicy i heretyczki musiało zachwiać tymi, którzy w nią wierzyli, i potwierdzić podejrzenia wątpiących. Pojawiła się jak kometa na niebie, która przyciąga wzrok na chwilę, lecz już w następnej gaśnie wśród mroku. W piętnastym stuleciu Kościół wiedział dobrze, kto zasługuje na ogłoszenie świętym. Istniała wówczas długa i żywa tradycja hagiograficzna, jednak o Joannie nikt nie mógłby napisać tak, jak wymagały tego kanony. W tamtych czasach kapłani relacjonowali żywoty świętych mężów, a czasem i świętych niewiast, w łatwy do przewidzenia sposób. Tuż przed narodzeniem niezwykłego dziecka matka otrzymywała specjalne znaki. Od najmłodszych lat chłopiec wykazywał się mądrością i dobrocią serca; wcześnie uczył się czytać i wolał pobożne teksty od opowieści rycerskich; później wstępował do zakonu o surowej regule, spędzał długie godziny na modlitwie, często pościł i okazywał nadzwyczajne posłuszeństwo przełożonym - aż do chwili, kiedy sam zostawał wyniesiony do godności opata, do której predestynowały go niezwykłe walory duszy i umysłu. W dalszej działalności bez lęku krytykował możnych tego świata, a jego płomienne kazania nawracały słabych i porywały silnych. Zachęcał rycerzy do wypraw krzyżowych, królów do sprawiedliwych rządów, bogatych kupców do dzieł miłosierdzia, a teologów do porzucenia wygodnego życia w przykatedralnych komnatach na rzecz medytacji nad jego kazaniami w samotnych, ascetycznych celach. Takim modelowym świętym był Bernard, opat Clairvaux. Bohaterem innego scenariusza mógł być nawrócony grzesznik. Franciszek Bernardone korzystał z uciech tego świata, a i świat miał z niego uciechę. Uwodził i dawał się uwodzić, grzeszył i skłaniał do grzechu. Gdy nadszedł moment wyrzeczenia się świata, był to przełom odpowiednio drastyczny i spektakularny. Franciszek nie tylko wybrał ubóstwo, ale odrzucił też wszelkie posiadanie; nie tylko zrezygnował z bogatych szat otrzymanych od ojca, ale dosłownie ogołocił się ze wszystkiego, chciał pozostać nagi i szukać piękna jedynie w świecie natury. Niegdysiejszy wielbiciel strojnych kobiet zbliżał się do odrażających trędowatych, a pod koniec życia jako pierwszy człowiek doświadczył stygmatów, czyli pięciu ran Chrystusowych na rękach, nogach i boku. Nikt z piszących o Bernardzie czy Franciszku nie miał trudności z uznaniem ich za świętych. W obu przypadkach chodziło o życie w jednoznaczny i przekonujący sposób niezwykłe; obaj bohaterowie na pewnym etapie dokonywali cudów w celu udowodnienia sceptykom swojej świętości - i osiągnęli to w całej pełni. W zaledwie kilka lat po budującej śmierci obaj mieli już swoje dni w kościelnym kalendarzu. Nikt nie wątpił, że na nie zasłużyli. Joanna d'Arc nie mieści się w żadnej z tych kategorii, choć nie dlatego, by nie dokonywała cudów. Przeciwnie, wykazała, iż potrafi przewidywać przyszłość i zna bieg wydarzeń, o których nie miała możliwości dowiedzieć się w żaden naturalny sposób. Przypadki te były jednak nieliczne, a większość dowodów jej religijności pochodzi z procesów, których orzeczenia są sprzeczne - ten z roku 1431 zakończył się wyrokiem skazującym; następne z lat 1452-1456 doprowadziły do jej uniewinnienia i rehabilitacji. Musiało jednak minąć prawie pięćset lat od czasu, gdy pewien angielski żołnierz wypowiedział na gorąco znamienne słowa „spaliliśmy świętą", aby Kościół katolicki przyznał, że Joanna naprawdę była święta. Nasza książka jest nie tylko zapisem jej krótkiego życia, które zgasło na stosie w 1431 roku. Skupia się także na historii, w tymże roku 1431 dopiero rozpoczynającej się na dobre. Historia ta rozciąga się na wiele wieków; obejmuje dzieła pisarzy, artystów i filmowców, jak również przemyślenia ostrożnych badaczy, znawców prawa kanonicznego, teologów i zwykłych wiernych. Na historię tę składają się kontrowersyjne opinie, gorące spory, uprzedzenia i przeinaczenia, ale i rzetelne próby zrozumienia młodej kobiety, faktycznie nastolatki, która nagle wynurzyła się z wiejskiej głuszy, aby odmienić wojskową i polityczną sytuację potężnego kraju. Sposób, w jaki Joanna została uwięziona, osądzona i stracona, zadał cios dobrej sławie inkwizycji jako narzędziu sprawiedliwości i dał Francuzom zarówno powody do wewnętrznych konfliktów, jak i impuls do jednoczenia się przeciwko angielskim okupantom. Przy okazji procesu rehabilitacyjnego Joanny objawiło się nowe podejście, nowy pogląd na relacje między indywidualnymi objawieniami chrześcijan a publicznym objawieniem się Chrystusa w Kościele. [Dobreksiazki.pl]

Kolejna wydawana w PIW biografia znanego francuskiego mediewisty. Pierre Aubé we właściwym sobie stylu odmalowuje sylwetkę świętego niezwykle barwnie. Na zarysowanym z rozmachem tle politycznym i życia umysłowego oraz prądów duchowości wieku XII, autor kreśli fascynującą sylwetkę przyszłego świętego i szczegółowo opowiada o dziejach jego największego dzieła – zakonie Cystersów. Poznajemy rozwój myśli wielkiego reformatora średniowiecznego monastycyzmu i obserwujemy rozkwit owoców jego wysiłków organizacyjnych i dokonań teologicznych, ich wpływ na kształt średniowiecznej Europy trwający do dzisiaj. [lubimyczytac.pl]