Niektórzy ludzie są odważni od urodzenia i kiedy nadchodzi chwila, żeby spełnić trudny obowiązek, czynią co do nich należy spontanicznie i bez wahania. Innych natomiast od urodzenia cechuje łagodność i ci muszą wydobyć odwagę z nieprzeczuwalnej głębi swej istoty, z nie nazwanej ciemności, i stać na jej straży wbrew wszelkim siłom dążącym do tego, by im ją odebrać. Arthur Thompson, lepiej znany czytelnikom jako Francis Clifford, był człowiekiem łagodnym. Miał rok, kiedy zmarł jego ojciec, a w wielu lat ośmiu był świadkiem udaru mózgu, który pozbawił życia matkę. Osierocony chłopiec znalazł opiekę w domu nadmiernie surowego wuja, anglikańskiego duchownego. Nim ukończył lat dziesięć, został umieszczony w internacie Christ's Hospital - słynnej z tradycji historycznej i aspiracji literackich szkoły, która z pewnoscią mocno dała mu się we znaki. [...] wyróżniał się początkowo tylko na szkolnym boisku, a gdy w wieku lat osiemnastu nie udało mu się dostać na uniwersytet, zaczął pracować w londyńskiej firmie prowadzącej interesy na Dalekim wschodzie. Wkrótce potem został wysłany do Birmy. [...] W roku 1942 na Birmę napadła Japonia. Wraz ze swymi kolegami Thompson zgłosił się ochotniczo do służby wojskowej i został wysłany do Indii na przeszkolenie. Po kilku miesiącach wrócił do ogarniętej wojną Birmy, gdzie dowodził kompanią strzelców, tubylców z Gór Kareńskich, których lojalność i odwagę wspominał do końca życia. [...] Zwycięstwo w walce wbrew własnej łagodnej naturze było czymś niezwykle ważnym. Podziw dla odwagi widoczny jest we wszystkich jego powieściach, a przy tym darzy on współczuciem tych, którzy przegrali. Nie miał jednak tego współczucia dla siebie samego, nawet wtedy, kiedy lekarze specjaliści wydali na niego wyrok smierci... [okładka]