omik poetycki Tadeusza Różewicza wydany w 1999, za który otrzymał nagrodę Nike w 2000. Jest szkicem wspomnieniowym, ukazującym relację między synem a matką. Składa się z przemyśleń, wierszy (także tych dawniejszych, sprzed ok. 30 lat) autora dotyczących jego matki Stefanii. Opisuje jej pobyt w szpitalu (1957) i śmierć na chorobę nowotworową. Zawiera także wiele fotografii rodzinnych, zapiski jego brata i matki. [lubimyczytac.pl]

"Mowa będzie o Krakowie, gdzie urodziłem się u schyłku ubiegłego wieku, gdzie się wychowałem i żyłem. Pozostałem wierny memu miastu rodzinnemu, nie skusiły mnie żadne widoki kariery. I tylko pięcioletnia wędrówka wojenna oraz siedmioletnie rekolekcje więzienne przymusiły mnie do opuszczenia Krakowa. Sądzę więc, że ponad osiem dziesiatków lat i upór, z jakim tkwię w tym mieście, uprawniają mnie do wspomnień i - na tym tle - do pr.óby charakterystki Krakowa i krakowian, których zbyt pochopnie przezwano "krakauerami". Mimo wyraźnie uczuciowego podłoża wspomnień będę się starał o spojrzenie bezstronne. [okł.]

... Wróciłem do swojej przeszłości pisarskiej. Wyszedłem bowiem z takiego założenia:... niechby mnie oceniły moje książki. To znaczy niech one osądzą, jak ja w nich potraktowałem rzeczywistość nie skomle z wyżyn naszej współczesnej wiedzy, czy ona się o siebie nie dopomina tam, gdzie została przeze mnie sponiewierana; czy oże skłamana? Może te książki patrzą na mnie z żalem, że je z czegoś obdarłem? [okładka]

Drugi tom głośnej książki wspomnieniowej Romana Bratnego obejmuje lata 1956-1979. Okoliczności towarzyszące narodzinom kolejnych utworów, perturbacje związane z ich opublikowaniem, wreszcie różnorodne reakcje opinii publicznej stają się dla autora pretekstem do ogólniejszej refleksji nad ryzykiem i odpowiedzialnością uprawianego zawodu. Bratyny zdaje sobie sprawę z pułapek czyhajacych na pisarza usiłującego dać wyraz prawdzie współczesności i jednocześnie pragnącego dochować wierności sobie. Książka utrzymana w konwencji bezpośredniej rozmowy z czytelnikiem nie stroni od politycznej i towarzyskiej anegdoty. [okładka]

Zerwaliśmy się na równe nogi. Matka jeszcze raz powtórzyła radiowe wiadomości. Pobiegłem do odbiornika. Słuchaliśmy Moskwy i Mińska bardzo często, w okresie wojny hiszpańskiej - codziennie. Teraz głośnik pełen był piosenek wojskowych. Niebawem zaczęły się komunikaty. Wątpliwości nie było. Zamiast Niemców - przyjdzie tu Armia Czerwona! [lubimyczytac.pl]

... Dlaczego wpadła mi na myśl dyplomacja? Pewnie była w tym osobliwa złośliwość losu. Sprzed wojny wyniosłem głęboką pogardę do wszystkich odmian biurokracji. Z nich chyba najgwałtowniej nie znosiłem właśnie dyplomacji. NIe stykałem się z nią, co prawda, ale wyrażenie "bubek z emeszetu", wiernie oddające pewne właściwości fizyczne i umysłowe młodego narybku służby zagranicznej z czasów Becka, wywoływało we mnie burzę skojarzeń i sądów. Nieprzypadkowo bohaterem jednego z nielicznych wierszyków satyrycznych, które napisałem przed wojną, jest "dyplomata". I oto na jesieni 1945 roku znczynam starania o wyjazd na placówkę. Co za upadek!. Oczywiście, poza tamtą główną, odegrały w tym swoją rolę przyczyny uboczne. Spróbujemy się do nich przyznać. Z tą niemożnością pracy literackiej w Krakowie przy "Dzienniku Polskim" łączyło się we mnie przekonanie, że tak całkiem bez pracy niejako "urzędowej" to w tym trudnym okresie obejść się nie potrafię. Zresztą, szczerze mówiąc, nie byłem wcale pewien, czy przerzucając się wyłącznie na pisarstwo dam sobie radę już ściśle materialnie. Zacząłem więc marzyć o sytuacji, w której mógłbym próbować tej swojej literatury, spełniając jednocześnie jakieś obowiązki służbowe, nie tak absorbujące jak gazeta. Wpadłem na myśl o zagranicy dlatego, że właśnie zaczęto formować pierwsze nasze placówki dyplomatyczne. Przeczytałem komunikat i - jakby iskra przebiegła mi perzez mózg. Dlaczegóż by nie?... Fragment trzeciej części wspomnień Jerzego Putramenta obejmującej lata 1945-50, w których autor przebywał za granicą w służbie carii, Grecji i we Francji dał mu sposobność spotkania wielu ciekawych ludzi ze świata polityki, nauki, kultury; uczynił świadkiem, uczestnikiem i obserwatorem wielu bardzo ważnych wydarzeń tego okresu. [okładka]

"To było lato 1950. Z obecnej Warszawy była trasa W-Z, był właśnie skończony Nowy Świat i Mariensztat. Były ogryzki Mokotowa. Budowało się dopiero Kruczą, dostaliśmy, jako literaci, narożną kamieniczkę na Krakowskim, nap[rzeciw Kolumny Zygmunta. Narożność ta była podwójna; tu kończyło się ówczesne miasto: dalej było kłębowisko ruin Starego Miasta. Budowano tu i ówdzie, bardzo pośpiesznie i z rozmaitymi wynikami. Tam, gdzie dominowali konswerwatorzy, wyniki na ogół były znakomite: Nowy Świat i Krakowskie były dużo piękniejsze i bardziej autentyczne od przedwojennych, zeszpeconych różnymi, handlowymi głównie, przeróbkami..." Fragment czwartej części wspomnień Jerzego Putramenta obejmującej lata 1950-54. [okładka]

"Natasza" to nowa wersja VI tomu cyklu wspomieniowego "Pół wieku", który ukazała się w r. 1975 pod tytułem "Rapaniu". Wersja tak dalece odmienna, że zawiera ponad dziewięćdziesiąt procent nowego tekstu, co pociągnęło za sobą koniecznośćzmiany tytułu na bardziej adekwatny. Imię występujące w tytule nosi pierwszoplanowa bohaterka tego tomu. [okładka]

Tom siódmy autobiograficzno-wspomnieniowego cyklu „Pół wieku” obejmuje dziesięciolecie 1960-1970. Podobnie jak wszystkie tomy poprzednie, zawiera wiele interesujących obserwacji, uwag i refleksji dotyczących środowiska literackiego oraz życia społeczno-politycznego kraju w tym okresie. [okladka]