Na przedmiesciach nieznanego miasta stoi stary Dom - ponure, zaniedbane dwupiętrowe gmaszysko, od podwórza otoczone drewnianymi przybudówkami, garażami i pojemnikami na śmieci. Jego fasada jest naga, szara i ponura. W Domu mieszkają dzieci z różnych powodów niechciane przez rodziców: kalekie, bez kończyn, pozbawione władzy w nogach, ociemniałe, cofnięte w rozwoju umysłowym, niezrównoważone psychicznie. Przybierają pseudonimy, niekiedy odpowiadające cechom ich ułomności - Sfinks, Garbus, Szakal, Ślepy, Czarny, Palacz, Rusałka, Ruda; dzielą się na grupy, które nazywają stadami. Dom zapewnia im wikt, naukę - i w razie potrzeby - opiekę medyczną. Wychowankowie nie widzą więc potrzeby opuszczania jego murów. Tu jest ich świat, tu toczy się ich życie - w jakimś sensie lepsze niż rzeczywistość poza murami. Perspektywa opuszczania Domu po osiągnięciu pełnoletności, kontaktu ze światem zewnętrznym, budzi w pensjonariuszach lęk, który jednostki mniej odporne psychicznie popycha nawet do samobójstwa czy aktów zabójczej agresji. Mieszkańcy Domu tworzą odrębną rzeczywistość, rządzącą się szczególnymi prawami, zrodzonymi z ich własnych marzeń i wyobrażeń o tym, jak powinno wyglądać prawdziwe życie. Mamy w niej magię, mistykę, niesamowite opowieści i potajemne znaki., swoiste reguły gry i porządki. Jest także erotyka. Kalectwo nie przeszkadza dorastającym wychowankom przyjaźnić się oraz łączyć w pary: Sfinksa i Rusałkę, Lorda i Rudą, Ślepego i Szczurzycę połączy zarówno uczucie, jak i seks. Ci, którzy nie mogą znaleźć sobie partnerów, odtrąceni, cierpiący z braku miłości, zastępują ją czarami, sięgają po amulety. [okładka]

Na tom składają się trzy krótkie powieści, których akcja toczy się w jednostkach wojskowych i łagrach Kazachstanu w schyłkowym okresie sowieckiego imperium. Bohater "Służbowej baśni", przedsiębiorczy kapitan Iwan Chabrow, wpada na pomysł, który pozwala w prosty sposób uporać się z problemem głodu wśród żołnierzy. W oczach wojskowej biurokracji jest to jednak akt samowoli zasługujący na bezlitosną rozprawę. W "Sprawie Matiuszyna" śledzimy losy przygłuchego chłopaka, który jako obozowy strażnik ma okazję obserwować zarówno bezdusznych dowódców, jak i poniżanych prostych żołnierzy, bezbronnych wobec narzucanej im pracy ponad siły, głodu, nędzy i alkoholu. Splot okoliczności sprawia, że Matiuszyn dopuszcza się fatalnego czynu. "Karagandyjska tryzna" opowiada o niezbyt rozgarniętym Aloszy chołmogorowie, któremu na zakończenie służby przyjdzie odbyć niezwykłą podróż ze zwłokami pewnego żołnierza i wziąć udział w jeszcze bardziej niezwykłej stypie. Jak łatwo się domyślić, nie są to historie przyjemne, choć sporo w nich czarnego humoru wysokiej próby. Autor operuje prostym, wręcz kolokwialnym językiem - takim, jakim posługują się jego bohaterowie - co dodatkowo wzmacnia posępność obrazu tamtych czasów, z ich grozą i absurdami. [okładka]

Pewnego wieczoru Olga Riazancewa podwozi dwóch młodych mężczyzn, moknących w ulewnym deszczu. Wyglądają co najmniej podejrzanie: wystraszeni, brudni, ze śladami pobicia... Wkrótce potem Olga znajduje z tyłu pod siedzeniem tani aparat fotograficzny. Czyżby zostawił go tam jeden z młodych ludzia Olga postanawia zwrócić aparat właścicielowi. Niestety w domu, do którego tamtej nocy zawiozła jednego z przygodnych pasażerów, znajduje zwłoki chłopaka. Ale problemy dopiero się zaczynają... [okładka]