Rozkoszny spacer po wiosennym lesie, fotografowanie ptaków, śpiew wilgi, spokój i słońce...i wisielec na świerkowej gałęzi. Na korze drzewa kilka dni później pojawia się napis "Judasz". Dla Stanisława Madeja, kawalera koło pięćdziesiątki, owo makabryczne odkrycie stanowi niezbyt udany początek nowego życia na sielskiej wsi w Puszczy Noteckiej. Madej postanawia rozwikłać zagadkę tajemniczej smierci. Prowadząc śledztwo, coraz bardziej zagłębia się w chaszcze ludzkich losów, historii i własnego życia [okładka]

Wiosna, lato, jesień, zima. Dawniej to natura wyznaczała rytm życia człowieka. Człowiek się do niej dostosowywał, a jednocześnie musiał się z nią zmagać. Połączenie tych dwóch elementów – harmonii i walki – stworzyło niepowtarzalną kulturę i styl życia, które nazywamy góralszczyzną. Ksiądz Józef Tischner był zawsze mocno związany z górami. Cała jego filozofia była przepełniona mądrością ludzi gór. Miał zwyczaj mawiać, że jeśli czegoś nie da się przełożyć na góralski, to znaczy, że w ogóle nie warto się tym zajmować. Jego myśli inspirują, pobudzają do refleksji. W świecie rozdzieranym konfliktami przywracają pokój i poczucie sensu. Źródło: lubimyczytac.pl

Stanisław Madej odnajduje w kościele zwłoki proboszcza. Nie może uwierzyć, że jego przyjaciel spadł z drabiny akurat w wieczóe, gdy wreszcie zdecydował się udostępnić mu pełen osobistych zapisków egzemplarz książki średniowiecznego mistyka i psychoterapeuty Tomasza a Kempis. Próbując rozwikłać zagadkę śmierci księdza, staje wobec pytań dotyczących własnego życia. Zaczyna wątpić, czy jego ucieczka z miasta i zamieszkanie w starym domku na skraju lasu miały sens. Niespodziewanie do jego rąk trafia pamiątka rodzinna - obraz przedstawiający rozbitka na brzegu morza. Czy to stare płótno przyniesie mu jakieś przesłanie? Czy okaże się kluczem do prawdziwego szczęścia? "Puszczyk" to opowieść o tym, że nidgy nie jest za późno, aby zacząć na nowo i pokonać samego siebie. Wystarczy odważyć się każdego dnia pójść o jeden krok dalej, w puszczę. [okładka]

Retoryka to sztuka mówienia. Jest więc czymś, co każdy z nas powinien znać i umiejętnie wykorzystywać. Po co? Aby mówić skutecznie. Oczywiście większość osób intuicyjnie wyczuwa, co i jak należy powiedzieć w danej sytuacji, ale niestey czasem owe przeczucia zawodzą. I właśnie dlatego każdy powinien przeczytać tę książkę: żeby jego intuicja stała się niezawodna. Ale jest jeszcze inna korzyść z lektury tej książki, może nawet ważniejsza: każdy powinien umieć bronić się przed manipulacją, gdyż retoryczne mechanizmy (roz) mówca może niestety wykorzystywać również w taki sposób. Trzeba więc nie tylko świadomie mówić, ale przede wszystkim świadomie słuchać wypowiedzi, które zwesząd nas otaczają, namawiają, kuszą, zwodzą... Autorzy unikają suchych opisów teorii retorycznej. Zamiast tego dowcipnym, obrazowym językiem pokazują na przykładach wzietych z życia, jak mówić i słuchać. Ta książka nie wyjaśnia, jak jest zbudowany zegarek, lecz sugeruje, jak najlepiej pytać o godzinę i jak najzręczniej na to pytanie odpowiadać. [okł.]

Bodźcem do napisania tej książki była, jak to często bywa, inna książka. Wiele lat temu natknąłem się na niewielki tomik wydany przez Miriam Hochberg - Mariańską, która w czasie okupacji pracowała w krakowskim oddziale "Żegoty" (Rady Pomocy Żydom). Mariańska, Żydówka o świetnej "aryjskiej" urodzie, działała w konspiracji, była bardzo odważna i na fałszywych papierach szczęśliwie przezyła lata okupacji. Po wojnie jako przedstawicielka Centralnego Komitetu Żydów w Polsce jeździła po kraju, wyszukując żydowskie dzieci oddane na przechowanie katolickim rodzinom lub instytucjom. Wiele z tych dzieci było już osieroconych albo też krewni czy rodzice, którzy przezyli wojnę, nie wiedzieli, gdzie ich szukać. Oczywiście, zarówno rodzicom, jesli pozostali przy zyciu, jak i działaczom żydowskich organizacji ogromnie zalezało na odnalezieniu i odzyskaniu zgubionych dzieci, co niekiedy okazywało się to bardzo skomplikowane (...).Mariańska z wielkim oddaniem poświęciła się podjętej pracy i jeszcze w 1947r., pod auspicjami Centralnej Żydowskiej Komisji Historycznej, wydała małą książeczkę zatytułowaną "Dzieci oskarżają", w której zebrała relacje o losach kilkunastu żydowskich dzieci ich wybawicieli, a w przedmowie napisała, że pośród bohaterskich Polaków ratujących te dzieci znaleźli się ludzie, którzy poprosili, aby nie ujawniała ich nazwisk. I dodała takie wyjaśnienie: "W tej książce w wielu zeznaniach wymieniane są nazwiska ludzi, którzy dzieci zydowskie ratowali, w innych uzyto tylko inicjałów. Dlaczego - jesli nazwiska są znane?Nie wiem, czy jakiś człowiek poza granicami Polski pojmie i zrozumie fakt, że uratowanie zycia ściaganemu przez zbrodniarza, bezbronnemu dziecu może okryć kogoś wstydem i hańbą lub narazić na przykrości". [okł.]

Wrocław 1946. Zło zatacza coraz szersze kręgi. Tropią dziewczęta. Gwałcą je i zabijają. Trzech żołnierzy Armii Czerwonej spędza sen z powiek Popielskiemu, UB, NKWD i pewnemu szalonemu Rosjaninowi. Każdy z nich ma inne powody, by dopaść bestię. Popielski, były lwowski komisarz, zamienia się w prywatnego śledczego. W nieoficjalnym dochodzeniu odkrywa piekło powojennego świata: tajnych kasyn, sprzedajnych kobiet, wszechwładnych ubeków i sowieckich zwyrodnialców. Kto odważy się spojrzeć w otchłań zła? [okładka]

Sześcioro przyjaciół. Spotkanie po dziesięciu latach. I jedna brutalna, niewyjaśniona zbrodnia. Wszyscy pragniemy akceptacji, a niektórzy nie cofną się przed niczym w pogoni za perfekcją. Spotkanie po latach na uczelni to idealny moment, aby powspominać w gronie dawnych przyjaciół, a przy okazji wskrzesić głęboko pogrzebane sekrety. Jedno z nich zabiło z zimną krwią, a drugie zastawiło pułapkę na mordercę i zrobi wszystko, aby osoba winna śmierci Heather dostała wreszcie to, na co zasłużyła. Tylko kto jest kim? Mint, Caro, Frankie, Coop, Heather, Jack i Jessica. Przeżyli razem najlepsze i najgorsze chwile w życiu. Jedno z nich jest potworem skrytym pod piękną maską. A drugie zaplanowało zemstę. [nota wydawcy]

To było najtrudniejsze sledztwo w historii polskich organów ścigania. Wampir z Zagłębia przez siedem lat terrozryzował społeczeństwo. W polowaniu na mordercę kobiet brało udział trzy tysiące funkcjonariuszy, podejrzanych było 23 tysiące mężczyzn. Gdy za głowę Wampira wyznaczono nagrodę miliona złotych, służby zalała fala donosów na krewnych, sasiadów i kolegów z pracy. Proces Zdzisława Marchwickiego, domniemanego Wampira, elektryzował całą polskę. W lipcu 1975 roku skazano go na śmierć. Szybko pojawiły się jednak pogłoski, że powieszono nie tego człowieka. Czy ręka sprawiedliwości dosięgła prawdziwego wampira z Zagłębia? Komu zależało, by skazać Marchwickiego? Jaką rolę w całej układance odegrał Edward gierek, którego bratanica była ofiarą mordercy? [Okłdka]