Kolejny zbiór czternastu opowiadań Patricii Highsmith, w których autorka z ogromnym talentem narracyjnym przedstawia portrety psychologiczne swych bohaterów. Odnajdujemy tu między innymi zapis patologii życia małżeńskiego, w którym do zbrodni może popychać znużenie rutyną dnia codziennego, a to, co było marzeniem, ułudą, w rzeczywistości okazuje się ciężarem nie do udźwignięcia. W opowiadaniach Highsmith na pozór udane i szczęśliwe życie często przepełnione jest pustką i niespełnieniem, a chwila utraty złudzeń nierzadko okazuje się zbyt drastycznym doświadczeniem, dlatego nie brakuje tu przekonujących, poruszających postaci samobójców. W motywacji psychologicznej opisywanych zachowań niepoślednią rolę odgrywają wyrzuty sumienia i poczucie winy.[lubimyczytac.pl]

Księga samotnic to zbiór siedemnastu opowiadań młodej niemieckojęzycznej autorki szwajcarskiej. Każde z nich to historia kobiety zdeterminowanej najróżniejszymi okolicznościami.Jest to wspaniałe czytadło , pełne humoru, często czarnego, opisujące świat kobiet z dystansem jednak i błyskotliwą inteligencją, wynikającymi z poczucia humoru narratorki w stosunku do siebie samej...[okładka]

To kolejna książka serii 'z pantofelkiem"; autorki przedstawiają w niej świat kobiet i sprawy, jakie je zaprzątują. Nie jest to świat błahostek czy sentymentalnych romansów. Narratorki tych opowieści dotykają istotnych zagadnień psychologicznych i społecznych, czynią to jednak z kobiecą lekkością, bystrością i dowcipem...[lubimyczytac.pl]

Akcja rozgrywa się na Hawanie. W specyficznej atmosferze i szczególnym klimacie tego miasta, z którym, jak mówił Garcia Marquez, nic nie może się równać, upływają młode lata Cuquity Martinez. Dziewczyna ma osiemnaście lat, gdy do władzy na Wyspie powraca Fulgencio Batista. Pod jego rządami Kubą kierują gangsterzy, oszuści i rajfurzy, a o Hawanie mówi się, że jest burdelem Ameryki. Nadchodzi rewolucja. Cuca potrafi jednak klęskę swego życia uczynić zwycięstwem; pomagają jej w tym bolera i ukochanie jednego tylko mężczyzny. Nieważne, że wszystkim, co jej dał, była nieślubna córka i ... jeden dolar. [okładka]

Zwycięstwo rewolucjo bolszewickiej w Rosji stworzyło całkiem nowy układ sił. Państwa Europy Zachodniej nie wiedziały, jakie są zamiary Lenina i jego komisarzy. Żeby tego dociec, musieli znaleźć się śmiałkowie gotowi przeniknąć na teren wrogiego państwa i działając pod przykryciem, poznać tajemnice i plany sowieckiej władzy. Brytyjska Tajna Służba Wywiadiwcza (SIS) zaczyna jako zbieranina poszukiwaczy przygód. Z biegiem czasu stała się sprawnie działającą profesjonalną organizacją, która potrafiła dotrzeć do samego jądra wrogich rządów. Jej tajemniczemu Szefowi, Mansfieldoi Cummingowi, udało się stworzyć pierwszą w swiecie zawodową służbę wywiadowczą. Ludzie z kierowanej przez niego grupy - wśród nich takie legendy szpiegowskiego fachu jak Paul Dukes, Arthur Ransome, Frederick Bailey czy sidney Reilly - infiltrowali komisariaty ludowe, armię, a nawet samą Czeka. Ich metody działania budziły zastrzeżenia ze strony zasadniczych brytyjskich parlamentarzystów, jednak nieraz pozwalały uniknąć przelewu krwi. Tymczasem bolszewiccy przywódcy śnili o rozprzestrzenieniu swojej ideologii na cały świat. [Okładka]

Książka autobiograficzna, z pewnością ciekawa dla tych wszystkich, którzy w życiu pisarza pragną znaleźć klucz do jego twórczości. Paul Auster w wieku szesnastu lat pracował jako kelner. Było mu tak spieszno w podróż po Europie, że nie odebrał nawet świadectwa szkoły średniej. Studiował na uniwersytecie Columbia, lecz pływał też na tankowcu, wykonując na nim rozmaite prace. Niektórym czytelnikom przypomni to zapewne pełne przygód życie Londona lub trudną drogę Henry' ego Millera czy Hemingwaya. Autora "Trylogii nowojorskiej" łączy z nimi upór w doskonaleniu pisarskiego rzemiosła oraz... nieustanny brak gotówki. Chociaż czasy bohemy odeszły do legendy, Auster świadomie powiela staromodny wzór zbuntowanego artysty. Pędzi życie osobne, pełne umiłowania spraw i ludzi przegranych, okazuje niechęć do wojny w Wietnamie; spotyka się z Genetem, Kosińskim, nawet z Johnem Lennonem. Snuje nierealne plany; chce zrobić interes na grze, którą sam wymyślił. Daleka od taniego optymizmu i oszczędna w słowach refleksyjna opowieść napawa jednak otuchą. Auster przypomiał, że zawód pisarza jest powołaniem; pozwala ono żyć w nadziei, nawet jeśli trudno jest związać koniec z końcem. [okładka]

W Wyspie Dnia Poprzedniego Umberto Eco w typowy dlań sposób łączy przygodową fabułę z dyskursem filozoficznym, nawiązując w treści i formie do takich arcydzieł jak Podróże Guliwera czy Kandyd. Szlachcic z Piemontu, Robert de la Grive, uratowany z katastrofy morskiej, dostaje się na opuszczony statek "Daphne", zakotwiczony w pobliżu nieznanej Wyspy. Na pokładzie i w licznych pomieszczeniach znajduje wiele tajemniczych przyrządów oraz ptaków i roślin. Z czasem się dowiadujemy, że Robert trafił na morze jako tajny wysłannik Mazarina i Colberta, usiłujących odkryć sekret obliczania długości geograficznej. Dziwnym zrządzeniem losu naszemu bohaterowi również na pokładzie "Daphne" przyjdzie się zajmować tą kwestią. Prawdopodobnie statek stoi w pobliżu sto osiemdziesiątego południka, zatem na leżącej po jego drugiej stronie Wyspie - wedle obliczeń XVII-wiecznych geografów - powinien być jeszcze dzień poprzedni. Nękany wspomnieniami utraconej miłości i wizją nikczemnego brata-sobowtóra, Robert coraz zapamiętalej pragnie dostać się na Wyspę, gdzie można ponoć ujrzeć Gołębicę Koloru Pomarańczy. W XVII stuleciu problem obliczania długości geograficznej spędzał sen z powiek możnym tego świata. Zamorskie wyprawy dawały wówczas możliwość znacznego powiększenia stanu posiadania, zapewniały nowe źródła bogactw i dobrobytu. Jednak by zawładnąć oceanami, należało poznać wszystkie tajniki nawigacji. Już samo wyznaczenie południka zerowego było kwestią sporną, gdyż południki, jako linie hipotetyczne, mają tę samą długość i żaden z nich nie został wyróżniony, jak równik wśród równoleżników, w sposób naturalny. Kolejnym problemem był pomiar czasu na morzu. Zegar wahadłowy się do tego nie nadawał ze względu na kołysanie pokładu. Próbowano wielu innych sposobów, choćby tak kuriozalnych jak posłużenie się "proszkiem sympatii". Prototyp chronometru morskiego zbudował dopiero w 1735 roku angielski zegarmistrz, John Harrison. Ten skromny prowincjusz, obcy dworskim koteriom, długo musiał jednak czekać na oficjalne uznanie. W pierwszej połowie XVII wieku Francją rządzili dwaj ministrowie. Ludwik XIII obdarzył zaufaniem i władzą kardynała Richelieu. Po śmierci monarchy i jego zausznika część uprawnień przeszła w 1643 roku - zgodnie z wolą królowej Anny Austriaczki - na kardynała Mazarina. Ten mąż stanu, z pochodzenia Włoch (Giulio Mazzarini), faktycznie kierował państwem. Celem jego polityki zagranicznej było ugruntowanie międzynarodowej pozycji Francji, toteż kwestia wyznaczania długości geograficznej niewątpliwie pozostawała w sferze zainteresowań kardynała i jego urzędników, wśród których wyróżniał się Colbert. Po śmierci Mazarina (1661) 23-letni Ludwik XIV ogłosił, że odtąd sam będzie sprawował rządy jako Król Słońce. W sztuce dominował wtedy barok, który panuje również na kartach tej powieści...[lubimyczytac.pl]