Sercowe problemy nastolatków: GEORGE: Z moim życiem wszystko było w porządku. Nie chciałem z nim robić nic. Lubiłem je takie, jakim było. Byłem z Julie. Miałem przyjaciół. JULIE: George, my nie będziemy ze sobą na zawsze... GEORGE: Czułem się, jakbym wciąż przewracał się o własne sznurowadła... (Dopóki na czacie nie pojawiła się tajemnicza ROSEMARY...)... GEORGE: Chciałaś mieć przyjaciółkę. Ja chciałem z kims pogadać. Kiedy domysliłem się, że jesteś dziewczyną i mnie też uważasz za dziewczynę, potraktowałem to jak grę - byłem ciekaw, jak długo zdołam utrzymać cię w niewiedzy... Może jednak teraz powinniśmy przestać grać. Wróćmy do rzeczywistosci, Rosemary. Spotkaliśmy się. Widziałas mnie, a ja ciebie. Mogę się mylić, ale sądzę, że mnie lubisz. Wiem na pewno, że ja lubię ciebie. Czy to na początek nie wystarczy? :) [okładka]

Marcin i jego młodsza siostra Natalka rysują własny fantastyczny świat, w którym leśne zwierzęta rozmawiają z nimi, zwierzają się ze swoich kłopotów, mówią o skrywanych pragnieniach. Jeż i dzięcioł, mimo że mają zupełnie odmienne obyczaje i prowadzą różny tryb życia, potrafią porozumieć się i zaprzyjaźnić. Każda opowieść z nowej serii zatytułowanej "W lesie Marcina" zawiera jakąś istotną prawdę. Anna Onichmowska, uznana i popularna autorka, prosto i ciepło, a zarazem intrygująco mówi tu o ważnych dla dziecka sprawach - o akceptacji siebie, tolerancji, bliskości, strachu, samotności. [okładka]

Waniliowy Las jest wyjątkową krainą, choć jego mieszkańcy mają nasze, ludzkie cechy: obrażają się i kłócą, ale też skorzy są do pomocy, kiedy zachodzi taka potrzeba. Jedni są leniwi, inni pracowici, jednych potrafi rozbawić taniec wróbli, zaś drudzy za żadene skarby nie mają zamiaru zmieniać swoich ponurych min. Może właśnie dlatego borsuk Feliks, zając Witek czy miś Misiaczek są nam tacy bliscy... [okładka]

Poznajcie Agatkę. Agatka zabierze was do świata, w którym poznacie Pierwszego Kota Który Uwielbia Gotowane Jarzyny. Zrozumiecie, co ma wspólnego Nieskończoność z łysym zającem, i sprawdzicie, czy mysz potrafi myśleć na niebiesko. Zaznajomicie się z Tarsjuszem i jego bajkami. Dowiecie się, kto może kogo zjeść. Co robić, gdy pada deszcz, a co, kiedy pies jest plackaty? A jaki jest świat, w którym nikt nie ma uszu? Odpowiedzi na te i inne pytania znajdziecie w uroczej opowieści o Agatce, jej zwierzętach oraz kilku istotach niezwykłych i bardzo rzadko spotykanych. Dziewczynka wraz z przyajciółmi, dzięki swej wyobraźni i pomysłowości, przeżywa wiele wesołych przygód. Ta pięknie opowiedziana historia w znakomity sposób łączy humor, zabawę i wiadomosci z różnych dziedzin... [okładka]

Miniksiążeczka do poduszki, zawierająca w swojej treści bajki, tj."Kapeć", "Złotopióry", "Chmurka", "Igiełka", "Orzeszek", "Dzióbek". [okładka]

Wierzcie lub nie, ale te historie wydarzyły się naprawdę. Jest gdzies miasto, w tym mieście podwórko, a na tym podwórku dzieją się rzeczy niezwykłe. Jeśli rozejrzycie się dookoła, może ich spotkacie - Jasia, Krysię, Marka oraz pokraczny samochód, zwany przez nich Mobikiem...[okładka]

Książka zawiera wątek sensacyjny, i romans, i tajemnicę - a wszystko okraszone solidną porcją wyśmienitego humoru. Jedynym słowem.... książkę tę należy przeczytać. [okładka]

Proste, pogodne opowieści, przeznaczone dla kilkuletniego odbiorcy, będą doskonałą czytanką do snu, mogą być również materiałem do pracy wychowawczej i edukacyjnej. Przyjemności czerpanej z czytania towarzyszą także elementy poznawcze. dziecko przyswaja nowe słownictwo, uczy się świata i zachowań w grupie. Bohaterowie są sympatyczni, prezentują pouczające sytuacje i świat, w którym maluch może czuć się bezpiecznie. [okładka]

Ta książka to prawdziwy skarbczyk opowieści i pomysłów na świąteczne okazje. Puchatek zaprasza na wspaniałą świąteczną podróż.Nowy Rok, Walentynki czy urodziny. Życzymy doskonałej zabawy. Niech żyją wszystkie święta! [granice.pl]

Pełna humoru opowieść o paczce przyjaciół, którzy cenią sobie dobre stopnie, ale nie na tyle, by się uczyć. Szukają więc sposobu, który pozwoliłby im przezyć rok szkolny bez przemęczania się, i święcie wierzą, że taki sposób na nauczycieli, a szczególnie na nauczyciela zwanego "Alcybiadesem", można znaleźć. Efekty tych poszukiwań sa absolutnie zaskakujące!!! [okładka]

Na nową książkę wielbicielom Małgorzaty Musierowicz (a tych, wbrew zapowiedziom krytyki wciąż wielu) przyszło czekać dość długo – lecz wreszcie pojawiła się „Sprężyna”, osiemnasty już tom Jeżycjady. Wydanie książki przed okresem świątecznym jest z pewnością zabiegiem marketingowym, do jakich przecież Musierowicz nas w ostatnich latach przyzwyczaiła. Ale i książka wprowadza nastrój niezwykły, ostatnio trochę przyćmiony przez nazbyt już cukierkowe części cyklu. „Sprężyna” jest drugim po „Kalamburce” tomem rozrachunkowym, chociaż decyduje się tu pisarka na inne chwyty i inne rozwiązania literackie. O ile w „Kalamburce”, najbardziej chyba nietypowej części serii, głównymi bohaterami stali się Mila i Ignacy Borejko, przez jakiś czas coraz mniej zauważani i zepchnięci w książkach na dalszy plan, a główną strategią narracyjną przeszłość zmieniana w teraźniejszość, o tyle w „Sprężynie” mocno podkreśla się rolę Gabrieli. To do niej przychodzić będzie większość pozytywnych bohaterów Jeżycjady, a każdy spróbuje pojąć fenomen Gabrysinej dobroci. Coraz częściej pojawia się w powieściach Musierowicz motyw nawet nie odchodzenia, a lęku przed utratą kogoś bliskiego – chyba właśnie w „Sprężynie” ów wątek wybrzmiewa najsilniej. Wprawdzie do idyllicznego świata śmierć nie wkracza bezpośrednio, lecz jest już stale obecna w rozmowach bohaterów i projekcjach nieobecności. Nie da się ukryć, że klan Borejków rozrasta się w zastraszającym tempie. Pojawiają się nowe dzieci (czyje – tego nie zdradzę, zresztą niech fabuła pozostanie tu tajemnicą i dodatkową niespodzianką dla czytelników), do rodziny odłączają nowe osoby. Widać wyraźnie, że autorka stara się nad tym zapanować i części osób musi się po prostu pozbyć, wysyłając je za granicę, o jednych kompletnie zapomina, by z uporem powracać do innych. Próbuje okiełznać Borejkowy żywioł, zaskakując odbiorców (wszak nie od dziś wiadomo, że po Jeżycjadę sięgają też panowie) kolejnymi nowinkami z życia ulubionych bohaterów. Musierowicz rezygnuje z jednych „firmowych” cech i rozwija inne. Próżno by już szukać w tej powieści sławnych niegdyś „haseł dnia”, nawiązań do otaczającej nas rzeczywistości, świadectwa czasów: wprawdzie są jeszcze sygnalne aluzje – ale już coraz słabsze i coraz mniej referencyjne. Postacie chętnie sięgają po nowinki techniczne, nie mają problemów z komórkami, komputerami, aparatami cyfrowymi czy samochodami, mało tego – skwapliwie korzystają z dopłat z Unii Europejskiej. Ale w całym natłoku spraw odrzucają już ulotność otoczenia. Małgorzata Musierowicz zdecydowała się na bardziej uniwersalne wątki, szukała tych motywów, które przetrwają dłużej – i chyba nie chce teraz zaznaczać silnie związku z realnym życiem. I dobrze – to „Sprężynie” pomaga. Za to charakterystyczne dla całej serii niebanalne opisy pogody robią coraz większe wrażenie… Trochę mniej podobają mi się, być może ze względu na wiek, kwestie spraw sercowych. Brakuje mi w nich dawnej kreatywności, mam wrażenie, że powtarza pisarka dawne schematy i buduje obrazki z niewielkim zaangażowaniem. Przypuszczam, że egzaltowanym nastolatkom przypadnie to do gustu, ale wydaje mi się, że miłosny wątek w „Sprężynie” zasługiwałby na lepsze dopracowanie. Po „Żabie” i „Czarnej polewce” cieszy mnie powrót Musierowicz do wyczucia komizmu. Sceny humorystyczne (i nie mam tu na myśli stałego motywu zachowania Gargulca) tym razem nie bazują na kawałach z brodą, a są konsekwentnie i dobrze wyprowadzane z sytuacji. Tak, jak parokrotnie udaje się autorce wzruszać czytelników, potrafi też ich całkiem nieźle rozbawić. To ważny element, bo przez jakiś czas dowcip Musierowicz stygł. Pod względem emocji „Sprężyna” nie rozczarowuje. Nie wiem natomiast i do bezradności recenzenckiej się tu przyznaję, jak podejść do sprawy indywidualizowania języka bohaterów. Raz się Musierowicz Pulpecja zamienia w Idę (bo komiczny monolog raczej mało pasuje do najmłodszej córki Ignacego Borejki, a jako żywo odnosi nas do „Córki Robrojka”), raz Ignacy Grzegorz w Józinka. Najbardziej nieudana, choć przecież wyrazista, jest kreacja Łusi – momentami ta bohaterka wymyka się autorce i z bystrej kilkulatki przemienia się w marudę-kujona, zachowaniem przebija nawet ciotecznego brata. Łagodnieje senior rodu, Bernard Żeromski traci impet, a Piotr i Paweł zamieniają się rolami. A przecież kreacje postaci dalszoplanowych nie pozostawiają wiele do życzenia. Musierowicz szkicuje je kilkoma szybkimi kreskami, jakby czerpała odwagę z udanego przedstawienia Bodzia… Właśnie – kilkoma kreskami… Do tej pory grafiki autorki były dodatkiem do książki. Pozwalały wyobrażać sobie bohaterów, stanowiły przerywnik w lekturze. W „Sprężynie” kilka ilustracji naprawdę zachwyca: zamienia się tu Musierowicz wręcz w karykaturzystkę, niebanalnie prezentując nietuzinkowych ludzi. Kiedyś „kobiety z rodziny B.” (określenie Bernarda, z „Imienin”) toczyły dyskusję o ulubionych bohaterach literackich – ideałach mężczyzn. Takich ideałów znajdzie się w „Sprężynie” sporo: kochających, cierpliwych i mądrych. I to już nie jest cukierkowość, to powrót do sielskiej krainy Borejków, przyciągającej jak magnes i starszych i młodszych odbiorców. [granice.pl]

Trzecia część cyklu powieści dla młodzieży. Jej narratorem jest Gruby - brat Ewy i przyjaciel Maćka. Gruby rezygnuje ze studiów filozoficznych, aby wyruszyć "w Polskę". Chce przyjrzeć się życiu, poznać nowych ludzi, znależć swoje miejsce. Wędrując ima się różnych zajęć, a w końcu podejmuje decyzję życia... [lubimyczytac.pl]

Olka i Szymek znają się od urodzenia. Ich rodzice zaprzyjaźnili się jeszcze na studiach, przez pewien czas mieszkali razem, potem kupili mieszkanie w tym samym bloku... Dla wszystkich jest właściwie oczywiste, że chłopak i dziewczyna są parą... a nawet jeśli jeszcze nie są, to na pewno kiedyś będą. Dla wszystkich... oprócz Ewki, która przychodzi do ich klasy i od pierwszego wejrzenia zakochuje się w Szymku...[okładka]

Do grupy sympatycznych bohaterów Poszukiwaczy skarbu spędzających wakacje w starodawnym wiejskim domu dołącza dwójka ich przyjaciół...Jedno jest pewne wspólne wakacje to pyszna zabawa, choć czasem...[okładka]