Miłosny atlas anatomiczny - to ostatnia powieść zmarłego w 1972 roku Michała Choromańskiego. Jej akcja toczy się w sierpniu i wrześniu 1939 roku. Fabuła utworu obejmuje dwa plany - obraz rodziny Łajbów ze środowiska snobistycznej pseudoarystokracji, skorumpowanej finansjery mającej powiązania z wojskiem i dyplomacją, programowo amoralnej, ukazanej z dużym autorskim dystansem. Drugi plan to Kampania Wrześniowa, potraktowana przez autora bardzo serio, ukazana tragicznie, w specyficzny jednak dla tego pisarza "choromański" sposób. [lubimy czytać]

Grupka młodzieży akademickiej wędruje szlakiem Wału Pomorskiego, stąd w powieści wiele wspomnień z ostatniej wojny. Na kanwie wakacyjnej przygody autor snuje kilka wątków, często wręcz sensacyjnych. Wiele uwagi poświęca w książce problemom miłości, doprowadza do dyskusji między młodymi na ten temat i ukazuje różnorodność poglądów na sprawy uczucia między dziewczyną i chłopcem. Przygodowe powieści Eugeniusza Paukszty to klasyka gatunku. Po Młodość i gwiazdy z przyjemnością sięgnie zarówno młode pokolenie czytelników, jak i ci, dla których powieści Eugeniusza Paukszty to sentymentalny powrót do okresu młodości, pierwszych przyjaźni i miłości, ekscytujących przygód oraz wakacyjnych podróży. Książka ta to znak czasów, w których dwudziestoletni ludzie nie myśleli przede wszystkim o planowaniu swojej kariery i powiększaniu konta w banku. Liczył się człowiek, a nie jego status zawodowy czy majątkowy. Pod płaszczem przygód i intrygi szpiegowskiej autor poruszył również kilka uniwersalnych spraw: miłość, pamięć o wojnie, patriotyzm. [lubimyczytac.pl]

O ludziach pełnych nadziei mimo przeżytych nieszczęść traktuje "Tryumf Dionizego". Tytułowy bohater, zmagający się z kalectwem garbaty mleczarz, przywozi do dworu chłopaka o przezwisku Szatan, na wsi postrzeganego jako wcielenie zła (bo bił matkę, a potem niespodziewanie zniknął na dwa lata). Mimo trudnego charakteru mleczarza zawiązuje się między nimi przyjaźń - Dionizy zgadza się nawet wystąpić w roli swata. Tryumfem ma być dojście poszkodowanego przez życie człowieka do następującej filozofii: "jak człek potraci wszystkie swoje nadzieje, to dopiero widzi, że nic nie stracił, bo drugich nadzieje do serca mu powchodzom". "Najdalszą drogę" rozpoczyna scena przeprowadzki rodziny bezrolnych fornali. Początkowo w Rusocinie dzieje im się dobrze, wkrótce jednak spadają na nich nieszczęścia - Julkę zostawia narzeczony, Kaczmarczyk zostaje oskarżony o podpalenie pola pszenicy (od tytoniu) i obawia się, że to podejrzenie będzie się za nim ciągnąć do końca życia. Rodzina podejmuje więc decyzję o wyjeździe do miasta. Tak jak na początku opowiadania, na wozie towarzyszy im kot w worku, przywodzący na myśl wiadome przysłowie. [lubimy czytać]

Utwór ma formę wspomnień kilkunastoletniego Wicka Mostowiaka, który mieszka z rodzicami i braćmi (Felkiem i Piotrusiem) na warszawskim Powiślu, jednej z najuboższych dzielnic Warszawy. Chłopiec w prostych słowach relacjonuje codzienne wydarzenia, które składają się na życie w nędznej kamienicy. Ojciec, piaskarz, w momencie rozpoczęcia akcji noweli stracił pracę i Mostowiakowie są zmuszeni sprzedawać po trochu swój ubogi dobytek by przetrwać. [lubimy czytać]

Powieść Jerzego Mańkowskiego "Nie nauczyłem się od ziemi" uzyskała II nagrodę w ogólnopolskim konkursie literackim ogłoszonym w 1978 r. przez Ministerstwo Górnictwa i Związek Literatów Polskich w Katowicach. Analizując jej treści, krytyk i historyk literatury Witold Nawrocki pisze m.in.: "[...] jest ona niewątpliwie obok »Najpiękniej umiera gałąź« najlepszym dotychczasowym utworem, jaki wyszedł spod pióra tego autora. [...] Pierwszą na naszym gruncie literackim artystycznie dojrzałą powieścią-sagą, powieścią-kroniką robotniczej gromady [...] poznawczo niezwykle solidną [...] ukazującą w panoramicznym skrócie istotny odcinek naszych współczesnych dziejów. [...] Dzięki umiejętności dramatyzowania wydarzeń, dzięki osobliwemu i trudnemu do opisania ciepłu, jakie emanuje z narracji Mańkowskiego wtedy, kiedy opowiada on dzieje ludzi prostych, cierpiących, skłopotanych życiem, które ich zaskakuje, czyta się tę powieść z olbrzymim zainteresowaniem i szacunkiem dla wiedzy autora o ludziach".[biblionetka]

Około 1817r. Tytus Działyński przystąpił do systematycznego gromadzenia rękopisów i druków. (...) W tym właśnie celu odbywał podróże zagraniczne, podczas których - w Szwecji, Danii, Niemczech, Czechach i Francji - nawiązywał kontakty z antykwariuszami i uczonymi, przy czym zwrócił uwagę na zabytki dziś należące do sfery muzealnej. Podobnie jak Józef Maksymilian Ossoliński, pomyślał o publikacji cenniejszych dzieł. Nie miał jednak własnego majątku. Choć minęło lat kilka od zgonu ojca, choć otrzymywał pieniądze na zakupy, to jednak był skrępowany koniecznością ciągłego proszenia o nie, a przecież dobiegał już trzydziestki. Całością spadku zarządzała bowiem nadal matka, przy pomocy dawnego nauczyciela Tytusa - księdza Jakuba Miszewskiego. Wreszcie w 1826r. , a więc po założeniu rodziny przez Tytusa i Klaudynę, dokonano podziału. Przedtem spłacono jeszcze spadkobierców stryja Ksawerego, roszczących sobie pretensje do odzyskanej w 1801r. majętności kórnickiej. Całość podzielono na trzy równe części, przy czym pałac Działyńskich pozostał dożywotnio w rękach wdowy. Tytus - jako syn miał prawo wyboru między Konarzewem a Kórnikiem i wybrał ten drugi. Dzięki temu niniejsza książka dotyczy postaci z Kórnika, a nie z Konarzewa... Bezpośrednie jego związki z zamkiem były słabe, mieszkał tu krótko, znacznie krócej niż inni bohaterowie tej książki. Stał się jednak postacią bliską, owianą legendą (...) Władysłąw Zamoyski, po mate wnuk Tytusa Działyńskiego, siostrzeniec Jana. Turyści zwiedzający zamek kórnicki pytają często, czy rzeczywiście był on owym Waldemarem ordynałem Michorowskim, którego postać przypomniał film "Trędowate" i czy Kórnik teatrem wydarzeń uwiecznionych w powieści Heleny Mniszówny. Wspominając owe filmowe wspaniałości - rozległą pańską siedzibę w podwałbrzyskim Książu i Łańcut - można odpowiedzieć krótko: skąd taki zaszczyt dla skromnego Kórnika! Zamoyski owszem pozostał do końca życia bezżenny, ale to o niczym nie świadczy... Natomiast prawdą było, iż przebywając na emigracji złożył przyrzeczenie, iż kiedy po odzyskaniu niepodległości przez Polskę wróci do swego Kórnika, zamieni łoże na twarde biurko, poduszkę zaś na księgę. Był to człowiek ogromny, mierzył około dwóch metrów. Już to zwracała nań uwagę, przede wszystkim zaś ekscentryczny sposób bycia. Do przesady oszczędny, właściwie skąpy - żył po spartańsku odżywiał się byle jak, w podróży na dworcach nie korzystał z pomocy bagażowych, zaoszczędzone pieniądze przeznaczając na bibliotekę i inne wzniosłe cele... [okł.]