Podpisywać się pod nie napisanymi przez siebie artykułami, żyć kosztem własnych przyjaciół, przyjmować pieniądze od kochanki, przechwycić połowę cudzego spadku, uwieść żonę swojego zwierzchnika - by porzucić ją i poślubić jej posażną córkę, zbierać złote okruchy afery polityczno-finansowej, którą posłużyło się mimowolnie: oto sposób na życie, który z taką łatwością przyswaja sobie Bel Ami. Powieść o brytalnym nadejściu nowoczesności, o przetasowaniu wszelkich wartości; powieść o czasach, w których pieniądz i władza stają się najgłębszym marzeniem człowieka. [okładka]

Małgorzata Gautier, paryska kurtyzana, ma licznych wielbicieli. Jej klientami są panowie z wyższych sfer. Pewnego dnia poznaje młodego i przystojnego Armanda Duvala. Oboje zakochują się w sobie. Jednak związek z kobietą lekkich obyczajów może zaszkodzić mężczyźnie w karierze. Małgorzata na prośbę ojca Duvala porzuca ukochanego, kłamiąc, że już go nie kocha. Życie jest okrutne dla młodej dziewczyny. Zapada ona na gruźlicę, a jej dni są policzone. Zrozpaczony Armand w dniu śmierci ukochanej dowiaduje się, co było przyczyną ich rozstania...[lubimyczytac.pl]

D'Artagnan to główny bohater powieści Dumasa o tytule "Trzej muszkieterowie". Sam jest muszkieterem, ale czwartym, który w tytule nie został uwzględniony. Kiedy go poznajemy, ma osiemnaście lat. Pochodzi z południowofrancuskiej krainy Gaskonii, z której wyrosło wielu odważnych mężów. Ojciec bohatera mówi mu: "Jesteś młody i musisz być odważny z dwóch powodów: po pierwsze, bo jesteś Gaskończykiem, po drugie, bo jesteś moim synem". Taki właśnie jest D'Artagnan - odważny nie dlatego, ponieważ jest pewien słuszności swoich racji, a odważny, ponieważ męstwo ma we krwi. Ściąga ono na bohatera nieszczęścia już na początku utworu. Młody bohater wyrusza do Paryża, by tam wstąpić do Akademii i zostać muszkieterem. Dostaje od ojca list polecający, jednakże zostaje on mu skradziony w drodze. Chłopak nie załamuje się tym faktem i dalej prze do przodu niczym burza, ponieważ posiada ambicję, którą musi zaspokoić. Jego pierwsze zetknięcie z paryskimi muszkieterami okazuje się dramatyczne - został wyzwany na pojedynek przez trzy osoby z tej grupy, ponieważ zdołał urazić je już pierwszego dnia swojego pobytu w stolicy. Chłopak jest odważny i przekonany o swoich umiejętnościach szermierskich, dlatego przyjmuje wyzwania i walczy Jego duma i arogancja graniczą z głupotą, ponieważ może przez nie zginąć. Jednak zyskuje uznanie trzech muszkieterów, którzy zobaczyli go w walce ze strażą, i zaoferowali mu swoją przyjaźń. Kiedy bohater znajduje skromne mieszkanie, poznaje młodziutką żonę swego gospodarza, Konstancję Bonacieux. Już wkrótce okazuje się, że musi ją ratować, ponieważ została porwana, i podczas tej bohaterskiej akcji zakochuje się w niej z wzajemnością. Jednak jego miłość jest nie tyle wyrazem jego głębokiej uczuciowości, co raczej pokazuje, jak bardzo D'Artagnan wierzy w wizję siebie jako muszkietera. Wie, że prawdziwy rycerz musi posiadać wybrankę swego serca, której bezpieczeństwa musi chronić, dlatego Konstancja spada na niego niczym z nieba, dając bohaterowi szansę do zbliżenia się do swoich ideałów. O płytkości jego uczucia świadczy afekt do Milady. Aby móc się do niej zbliżyć, uwiódł jej służącą, Ketty. Następnie uwiódł Milady, która nawet o tym nie wiedziała, ponieważ wzięła go za swojego kochanka. Stawia to moralność bohatera pod znakiem zapytania i wyklucza z wizją głębokiej miłości ku Konstancji. Jakkolwiek można na D'Artagnanie polegać, czego dowodem jest wypełnienie misji sprowadzenia z powrotem klejnotów z biżuterii królowej, to jednak jego uczciwość wobec władcy jest wątpliwa. Wiąże się w układ z kardynałem Richelieu, zgadzając się na zatajenie wszystkich intryg kardynała, i w zamian otrzymuje stanowisko porucznika muszkieterów. Jego marzenie spełnia się dzięki zdradzie króla. Zazwyczaj te fakty z jego życia wykorzystuje się, by dowieść, jakim sprytem się wykazywał w celu osiągnięcia swoich zamierzeń, jednak śmiem wątpić, czy cel zawsze uświęca środki. D'Artagnan to bohater złożony, z jednej strony wielki bohater, który mimo swego młodego wieku jest skłonny do poświęceń w imię powierzonej mu sprawy, z drugiej strony - zdrajca i uwodziciel. Jednak celem Dumasa nie było wprawianie czytelnika w moralne rozterki dotyczące słuszności działań bohatera, a zapewnienie mu rozrywki, dlatego mimo błędów, jakie ma na swoim koncie czwarty muszkieter, uznajemy go za bohatera pozytywnego....[lubimyczytac.pl]

Legenda Tristana i Izoldy jest najpiękniejszym, najgłębszym poematem miłości, jaki ludzkość kiedykolwiek stworzyła. Zawiera w najpełniejszym, najszlachetniejszym wyrazie to, co stanowi dominującą linię późniejszej literatury francuskiej, co odróżnia ją od wszystkich innych i stanowi tajemnicę jej uroczego na wszystkie inne oddziaływania. Wiecznie na nowo przeżywany problem miłości, wiekuista, tryumfalna apoteoza jej samej, wraz z całym bezmiarem jej nędz, kłamstw, jej wzniosłości i upodlenia, czci i bezhonoru, z całym pijaństwem szczęścia i tragizmem niedoli, to linia, która od Tristana i Izoldy, poprzez strofy Villona i Molierowskiego Alcesta, niezapomniane sylwety Manon Lescaut i kawalera de Grieux, poprzez Stendhala i Balzaca, Musseta i Verlaine'a, aż do całego teatru i powieści przedostatniej doby, aż do piosenki ulicznej Paryża, snuje się nieprzerwanie przez najświetniejsze karty literatury francuskiej i stanowi jej swoisty, nieprzeparty urok. Można powiedzieć, iż dusza nowo tworzącej się rasy w samym zaraniu młodości napiła się czarodziejskiego trunku z pucharu Tristana i Izoldy i że ów napój miłosny, mocny jak życie i mocniejszy nad śmierć, na wieki już krąży w jej żyłach. [lubimyczytac.pl]

Najbardziej znana historia miłosna średniowiecza, powstała na przecięciu kultury Północy i Południa - widać wyraźnie, że opowieść inspirowana jest pieśniami prowansalskich trubadurów i ideą miłości dworskiej. Izolda jest róna Tristianowi, kocha równie mocno, jest zdolna do wszelkich poświęceń dla ukochanego. To kobieta, którą rycerz czci, służy jej, uznaje za swą panią. Także Tristian, wzór wasala, łączy cechy niezłomnego, odważnego, szlachetnego wojownika z dwornością i na przykład zachwyca mieszkańców Tyntagielu kunsztowną grą na harfie. Nie tylko uznaje Izoldę za równą sobie, ale okazuje jej szacunek. Silniejszy mężczyzna jest tu ślepo posłuszny kruchej kobiecie. Miłość jako służba rycerza wobec władczyni serca - najczęściej cudzej żony - to wzór miłości dworskiej, który nałożył się na opowieści bretońskich harfiarzy. [okładka]

Najbardziej znana historia miłosna średniowiecza, powstała na przecięciu kultury Północy i Południa - widać wyraźnie, że opowieść inspirowana jest pieśniami prowansalskich trubadurów i ideą miłości dworskiej. Izolda jest róna Tristianowi, kocha równie mocno, jest zdolna do wszelkich poświęceń dla ukochanego. To kobieta, którą rycerz czci, służy jej, uznaje za swą panią. Także Tristian, wzór wasala, łączy cechy niezłomnego, odważnego, szlachetnego wojownika z dwornością i na przykład zachwyca mieszkańców Tyntagielu kunsztowną grą na harfie. Nie tylko uznaje Izoldę za równą sobie, ale okazuje jej szacunek. Silniejszy mężczyzna jest tu ślepo posłuszny kruchej kobiecie. Miłość jako służba rycerza wobec władczyni serca - najczęściej cudzej żony - to wzór miłości dworskiej, który nałożył się na opowieści bretońskich harfiarzy. [okładka]

Najbardziej znana historia miłosna średniowiecza, powstała na przecięciu kultury Północy i Południa - widać wyraźnie, że opowieść inspirowana jest pieśniami prowansalskich trubadurów i ideą miłości dworskiej. Izolda jest róna Tristianowi, kocha równie mocno, jest zdolna do wszelkich poświęceń dla ukochanego. To kobieta, którą rycerz czci, służy jej, uznaje za swą panią. Także Tristian, wzór wasala, łączy cechy niezłomnego, odważnego, szlachetnego wojownika z dwornością i na przykład zachwyca mieszkańców Tyntagielu kunsztowną grą na harfie. Nie tylko uznaje Izoldę za równą sobie, ale okazuje jej szacunek. Silniejszy mężczyzna jest tu ślepo posłuszny kruchej kobiecie. Miłość jako służba rycerza wobec władczyni serca - najczęściej cudzej żony - to wzór miłości dworskiej, który nałożył się na opowieści bretońskich harfiarzy. [okładka]

Legenda Tristana i Izoldy jest najpiękniejszym, najgłębszym poematem miłości, jaki ludzkość kiedykolwiek stworzyła. Zawiera w najpełniejszym, najszlachetniejszym wyrazie to, co stanowi dominującą linię późniejszej literatury francuskiej, co odróżnia ją od wszystkich innych i stanowi tajemnicę jej uroczego na wszystkie inne oddziaływania. Wiecznie na nowo przeżywany problem miłości, wiekuista, tryumfalna apoteoza jej samej, wraz z całym bezmiarem jej nędz, kłamstw, jej wzniosłości i upodlenia, czci i bezhonoru, z całym pijaństwem szczęścia i tragizmem niedoli, to linia, która od Tristana i Izoldy, poprzez strofy Villona i Molierowskiego Alcesta, niezapomniane sylwety Manon Lescaut i kawalera de Grieux, poprzez Stendhala i Balzaca, Musseta i Verlaine'a, aż do całego teatru i powieści przedostatniej doby, aż do piosenki ulicznej Paryża, snuje się nieprzerwanie przez najświetniejsze karty literatury francuskiej i stanowi jej swoisty, nieprzeparty urok. Można powiedzieć, iż dusza nowo tworzącej się rasy w samym zaraniu młodości napiła się czarodziejskiego trunku z pucharu Tristana i Izoldy i że ów napój miłosny, mocny jak życie i mocniejszy nad śmierć, na wieki już krąży w jej żyłach...[lubimyczytac.pl]

Najbardziej znana historia miłosna średniowiecza, powstała na przecięciu kultury Północy i Południa - widać wyraźnie, że opowieść inspirowana jest pieśniami prowansalskich trubadurów i ideą miłości dworskiej. Izolda jest róna Tristianowi, kocha równie mocno, jest zdolna do wszelkich poświęceń dla ukochanego. To kobieta, którą rycerz czci, służy jej, uznaje za swą panią. Także Tristian, wzór wasala, łączy cechy niezłomnego, odważnego, szlachetnego wojownika z dwornością i na przykład zachwyca mieszkańców Tyntagielu kunsztowną grą na harfie. Nie tylko uznaje Izoldę za równą sobie, ale okazuje jej szacunek. Silniejszy mężczyzna jest tu ślepo posłuszny kruchej kobiecie. Miłość jako służba rycerza wobec władczyni serca - najczęściej cudzej żony - to wzór miłości dworskiej, który nałożył się na opowieści bretońskich harfiarzy. [okładka]

Najbardziej znana historia miłosna średniowiecza, powstała na przecięciu kultury Północy i Południa - widać wyraźnie, że opowieść inspirowana jest pieśniami prowansalskich trubadurów i ideą miłości dworskiej. Izolda jest róna Tristianowi, kocha równie mocno, jest zdolna do wszelkich poświęceń dla ukochanego. To kobieta, którą rycerz czci, służy jej, uznaje za swą panią. Także Tristian, wzór wasala, łączy cechy niezłomnego, odważnego, szlachetnego wojownika z dwornością i na przykład zachwyca mieszkańców Tyntagielu kunsztowną grą na harfie. Nie tylko uznaje Izoldę za równą sobie, ale okazuje jej szacunek. Silniejszy mężczyzna jest tu ślepo posłuszny kruchej kobiecie. Miłość jako służba rycerza wobec władczyni serca - najczęściej cudzej żony - to wzór miłości dworskiej, który nałożył się na opowieści bretońskich harfiarzy. [okładka]

Najbardziej znana historia miłosna średniowiecza, powstała na przecięciu kultury Północy i Południa - widać wyraźnie, że opowieść inspirowana jest pieśniami prowansalskich trubadurów i ideą miłości dworskiej. Izolda jest róna Tristianowi, kocha równie mocno, jest zdolna do wszelkich poświęceń dla ukochanego. To kobieta, którą rycerz czci, służy jej, uznaje za swą panią. Także Tristian, wzór wasala, łączy cechy niezłomnego, odważnego, szlachetnego wojownika z dwornością i na przykład zachwyca mieszkańców Tyntagielu kunsztowną grą na harfie. Nie tylko uznaje Izoldę za równą sobie, ale okazuje jej szacunek. Silniejszy mężczyzna jest tu ślepo posłuszny kruchej kobiecie. Miłość jako służba rycerza wobec władczyni serca - najczęściej cudzej żony - to wzór miłości dworskiej, który nałożył się na opowieści bretońskich harfiarzy. [okładka]

Legenda Tristana i Izoldy jest najpiękniejszym, najgłębszym poematem miłości, jaki ludzkość kiedykolwiek stworzyła. Zawiera w najpełniejszym, najszlachetniejszym wyrazie to, co stanowi dominującą linię późniejszej literatury francuskiej, co odróżnia ją od wszystkich innych i stanowi tajemnicę jej uroczego na wszystkie inne oddziaływania. Wiecznie na nowo przeżywany problem miłości, wiekuista, tryumfalna apoteoza jej samej, wraz z całym bezmiarem jej nędz, kłamstw, jej wzniosłości i upodlenia, czci i bezhonoru, z całym pijaństwem szczęścia i tragizmem niedoli, to linia, która od Tristana i Izoldy, poprzez strofy Villona i Molierowskiego Alcesta, niezapomniane sylwety Manon Lescaut i kawalera de Grieux, poprzez Stendhala i Balzaca, Musseta i Verlaine'a, aż do całego teatru i powieści przedostatniej doby, aż do piosenki ulicznej Paryża, snuje się nieprzerwanie przez najświetniejsze karty literatury francuskiej i stanowi jej swoisty, nieprzeparty urok. Można powiedzieć, iż dusza nowo tworzącej się rasy w samym zaraniu młodości napiła się czarodziejskiego trunku z pucharu Tristana i Izoldy i że ów napój miłosny, mocny jak życie i mocniejszy nad śmierć, na wieki już krąży w jej żyłach. [lubimyczytac.pl]

Najbardziej znana historia miłosna średniowiecza, powstała na przecięciu kultury Północy i Południa - widać wyraźnie, że opowieść inspirowana jest pieśniami prowansalskich trubadurów i ideą miłości dworskiej. Izolda jest równa Tristianowi, kocha równie mocno, jest zdolna do wszelkich poświęceń dla ukochanego. To kobieta, którą rycerz czci, służy jej, uznaje za swą panią. Także trisian, wzór wasala, łączy cechy niezłomnego, odważnego, szleachetnego wojownika z dwornością i na przykłąd zachwyca mieszkańców Tyntagielu kunsztowną grą na harfie. Nie tylko uznaje Izoldę za róną sobie, ale okazuje jej szacunek. Silniejszy mężczyzna jest tu ślepo posłuszny kruchej kobiecie. Miłość jako służba rycerza wobec władczyni serca - najczęściej cudzej żony - to wzór miłości dworskiej, który nałożył się na opowieści bretońskich harfiarzy. [okładka]

Najbardziej znana historia miłosna średniowiecza, powstała na przecięciu kultury Północy i Południa - widać wyraźnie, że opowieść inspirowana jest pieśniami prowansalskich trubadurów i ideą miłości dworskiej. Izolda jest róna Tristianowi, kocha równie mocno, jest zdolna do wszelkich poświęceń dla ukochanego. To kobieta, którą rycerz czci, służy jej, uznaje za swą panią. Także Tristian, wzór wasala, łączy cechy niezłomnego, odważnego, szlachetnego wojownika z dwornością i na przykład zachwyca mieszkańców Tyntagielu kunsztowną grą na harfie. Nie tylko uznaje Izoldę za równą sobie, ale okazuje jej szacunek. Silniejszy mężczyzna jest tu ślepo posłuszny kruchej kobiecie. Miłość jako służba rycerza wobec władczyni serca - najczęściej cudzej żony - to wzór miłości dworskiej, który nałożył się na opowieści bretońskich harfiarzy. [okładka]

Legenda Tristana i Izoldy jest najpiękniejszym, najgłębszym poematem miłości, jaki ludzkość kiedykolwiek stworzyła. Zawiera w najpełniejszym, najszlachetniejszym wyrazie to, co stanowi dominującą linię późniejszej literatury francuskiej, co odróżnia ją od wszystkich innych i stanowi tajemnicę jej uroczego na wszystkie inne oddziaływania. Wiecznie na nowo przeżywany problem miłości, wiekuista, tryumfalna apoteoza jej samej, wraz z całym bezmiarem jej nędz, kłamstw, jej wzniosłości i upodlenia, czci i bezhonoru, z całym pijaństwem szczęścia i tragizmem niedoli, to linia, która od Tristana i Izoldy, poprzez strofy Villona i Molierowskiego Alcesta, niezapomniane sylwety Manon Lescaut i kawalera de Grieux, poprzez Stendhala i Balzaca, Musseta i Verlaine'a, aż do całego teatru i powieści przedostatniej doby, aż do piosenki ulicznej Paryża, snuje się nieprzerwanie przez najświetniejsze karty literatury francuskiej i stanowi jej swoisty, nieprzeparty urok. Można powiedzieć, iż dusza nowo tworzącej się rasy w samym zaraniu młodości napiła się czarodziejskiego trunku z pucharu Tristana i Izoldy i że ów napój miłosny, mocny jak życie i mocniejszy nad śmierć, na wieki już krąży w jej żyłach. [lubimyczytac.pl]

Gospoda Pod Królową Gęsią Nóżką i Poglądy księdza Hieronima Coignarda ukazały się kolejno w 1893r. w okresie przełomowym dla autora, który z erudyty, bibliofila, sceptyka i estety przekształca się w tym czasie w polemistę stojącego po stronie słabych i zaczyna objawiać talent satyryka. Gospoda Pod Królową Gęsią Nóżką to wesoła, satyryczna opowieść tocząca się w XVIII wieku, którego jest żywym obrazem, z jego bujnością, zamiłowaniem do "nauk tajemniczych" i lebertynizmem.Centralną postacią jest ksiądz Hieronim Coignard, humanista, stoik z przekonania, epikurejczyk z obyczajów, moralista wyrozumiały dla siebie i innych, traktowany przez autora z równą dozą ironii jak i sympatii. Poglądy księdza Hieronima Coignarda, bohatera Gospody, są już utworem satyrycznym bardziej zjadliwym, w którym autor wyśmiewa wszystkie instytucje i zdobywa się na bardzo ostre akcenty, gdy idzie o wymiar sprawiedliwości czy okrucieństwo ludzkie. Złośliwość, z jaką przedstawiając poglądy osiemnastowieczne czyni ustawiczne aulzje do swoich czasów, dodaje książce swoistej pikanterii. [lubimy czytać].

„Hrabia Monte Christo” to powieść Aleksandra Dumasa (ojca) z 1844 roku, uważana za najwybitniejsze dzieło w jego ogromnym dorobku. Akcja toczy się pomiędzy 24 lutego 1815 a 5 października 1838 roku, z przerwą na okres wrzesień 1829 – wiosna 1838. Miejscem akcji są wyspa Monte Christo (Montecristo), Marsylia, Paryż, Rzym oraz inne miejscowości we Francji i Włoszech. Dumas napisał utwór we współpracy z historykiem Auguste'em Maquetem jako powieść w odcinkach, publikowaną w dwóch seriach w dzienniku „Journal des débats”. Według wspomnień autora, w 1842 roku udał się on wraz z Napoleonem Józefem Bonaparte na Elbę i Pianosę w celu zwiedzenia miejsc związanych z Napoleonem I. Ze statku dostrzegli wyspę Monte Christo. Usłyszawszy jej nazwę, Dumas obiecał, że zawrze ją w tytule przyszłej powieści...[lubimyczytac.pl]

„Hrabia Monte Christo” to powieść Aleksandra Dumasa (ojca) z 1844 roku, uważana za najwybitniejsze dzieło w jego ogromnym dorobku. Akcja toczy się pomiędzy 24 lutego 1815 a 5 października 1838 roku, z przerwą na okres wrzesień 1829 – wiosna 1838. Miejscem akcji są wyspa Monte Christo (Montecristo), Marsylia, Paryż, Rzym oraz inne miejscowości we Francji i Włoszech. Dumas napisał utwór we współpracy z historykiem Auguste'em Maquetem jako powieść w odcinkach, publikowaną w dwóch seriach w dzienniku „Journal des débats”. Według wspomnień autora, w 1842 roku udał się on wraz z Napoleonem Józefem Bonaparte na Elbę i Pianosę w celu zwiedzenia miejsc związanych z Napoleonem I. Ze statku dostrzegli wyspę Monte Christo. Usłyszawszy jej nazwę, Dumas obiecał, że zawrze ją w tytule przyszłej powieści...[lubimyczytac.pl]