Utwór greckiego filozofa (ok. 427 - 347 p.n.e.) należy do cyklu tzw. dialogów sokratejskich, w których filozof przedstawia postać i poglądy swojego mistrza. Akcja dialogu dotyczy najbardziej dramatycznego okresu w życiu Sokratesa, kiedy to oskarżony został o zbrodnię przeciw religii państwowej. Spotkanie z wieszczkiem Eutyfronem, który uważa się za wykształconego teologa, specjalistę od rzeczy boskich, staje się okazją do podjęcia próby sformułowania definicji zbożności i bezbożności. Rozmowa jest żywa i dynamiczna, ubarwia ją dowcipne, właściwe Sokratesowi, ironiczne pozorowanie niewiedzy. W swojej krytyce bezmyślnego religijnego fanatyzmu i zadufania tekst wydaje się ponadczasowy. [lubimyczytac.pl]

„Obrona Sokratesa” to jeden z kilku najważniejszych tekstów w dziejach europejskiej kultury. Obraz Sokratesa – człowieka sprawiedliwego – stojącego przed sądem położył fundamenty pod dalszy rozwój myśli filozoficznej. "Obrona Sokratesa" to II tom unikalnej serii „Biblioteki Klasycznej” w tłumaczeniu prof. Ryszarda Legutki, uznawany współcześnie za najbardziej wartościowy polski przekład tego klasycznego dzieła Platona. Oprócz samego tekstu tłumaczenia nowe wydanie będzie zawierało tekst grecki, komentarz tłumacza oraz bibliografię. O „Obronie Sokratesa” powiedziano między innymi: Tekst Platońskiej Obrony – co może stwierdzić każdy uważny czytelnik – nie jest jednak bezpośrednią odpowiedzią na zarzuty, a w każdym razie taka odpowiedź nie stanowi głównego wątku w tekście. Sokrates najwyraźniej nie chciał się dać wciągnąć w to, co było oczywistym podtekstem procesu: zagrożenie demokracji ze strony zwolenników oligarchii, konflikty między stronnictwami oraz zła pamięć o krótkich lecz brutalnych rządach Kritiasa i innych. Odżegnał się wyraźnie od nastawienia pro-oligarchicznego, ale też nie miał ochoty przedstawić się jako zwolennik demokracji. Próbował wytłumaczyć Ateńczykom, że jego działalność nie ma związku z politycznymi sporami i nie da się do nich sprowadzić. Dotyczy czegoś bardziej podstawowego niż konflikty o władzę między zwolennikami różnych ustrojów. Prawdziwym celem mowy było wyjaśnienie współobywatelom sensu swoich działań, a ten polegał na szczególnym sposobie uprawiania filozofii. Filozofowanie takie było kierowaniem uwagi ludzi na problemy dobra i zła, sprawiedliwości i niesprawiedliwości, po to, by w wyniku refleksji nad nimi oraz nad własnym życiem mogli to życie uczynić lepszym (prof. Ryszard Legutko). [lubimyczytac.pl]