Książka ukazuje osobiste doświadczenia kobiet zmuszonych do prostytucji - opuszczenie domu rodzinnego, naukę "zawodu" i życie w azjatyckich domach publicznych. Autorka, która od wielu lat zajmuje się tą problematyką, opowiada o nieludzko wykorzystywanych dziewczetach pochodzących z najbiedniejszych grup społecznych, przytaczając relacje najbardziej maltretowanych kobiet. Pokazuje także hipokryzję ich klientów i bezwzględność bossów przemysłu związanego z seksem [okładka]

Testament I Rzeczypospolitej. Kulisy śmierci prezydenta Lecha Kaczyńskiego, najnowsza książka Tomasza Sakiewicza. Ukazuje on ideę Państwa Polskiego, nad którą pracował i którą chciał wprowadzić w życie zmarły tragicznie w 2010 r. Prezydenta RP. Podstawowa texza książki przedstawia \Prezydenta Lecha Kaczyńskiego jako kontynuatora tradycji I i II Rzeczypospolitej. Tradycje te odwoływały się do powszechnych pragnień i aspiracji narodów Europy Wschodniej, które usiłówały zachować swą autonomię i niezależność polityczną oraz ekonomiczną wobec zakusów imperialnej Rosji, a poźniej Zwiążku Radzieckiego. [Merlin.pl]

Gerald Clarke zaczął pisać swoją książkę jeszcze za życia Capotego. Odbył z nim dziesiątki rozmów, przeprowadził kilkaset wywiadów z niemal wszystkimi ludźmi, którzy go znali. Ogromna wiedza o życiu pisarza podana została w fascynujący sposób poprzez fragmenty listów i rozmów, wspomnienia, anegdoty i plotki, relacje przyjaciół i wrogów. Czyta się tę biografię jednym tchem. [lubimyczytac.pl]

Każdego roku przez pokryte lodem granice w Himalajach z Tybetu ucieka niemal tysiąc dzieci. Często nie mają sił iść dalej: toczą walkę z głodem, zmęczeniem i śniegiem… i płaczą z tęsknoty za swoimi matkami. Wciąż zdarza się, że dzieci zostają w wiecznym lodzie już na zawsze – umierają z wycieńczenia i zimna. Ich celem są szkoły Dalajlamy na południu Indii. Tam – mają nadzieję ich rodzice – czeka na nich lepsza przyszłość. Dokumentalistka Maria Blumencron z wielkim zaangażowaniem towarzyszyła sześciorgu dzieciom w ich ucieczce. Historia Małej Pemy, Chime, Dolker, Dhonduba, Tamdinga i Lhakpy jest historią tysięcy tybetańskich dzieci. [okładka]

Wstrząsający pamiętnik młodej kobiety, mieszkanki Afganistanu, która wraz z rodziną uciekła z kraju krótko przed pamiętnymi wydarzeniami z 11 września 2001 roku. To chwytająca za serce relacj z życia pod rządami talibów widzianego oczami młodziutkiej niewinnej dziewczyny. 20 września 1996 roku, w dniu wkroczenia talibów do Kabulu, Latifa miała sześnaście lat i głowę pełną marzeń. Pragnęła jak najszybciej dorosnąć i zostać dziennikarką. Pomimo, iż w Afganistanie od 17 lat szalała wojna, Latifa czuła się szczęśliwa i zadowolona z życia. Tego dnia szkoły zostały zamkniete, a kobiety pozbawione prawa do pracy, upokorzone, zmuszone do noszenia czadri, do życia w zamknięciu i nędzy. Latifa nie poddała się potwornemu reżimowi. Ryzykując życiem, zorganizowała tajną szkołe dla młodych dziewcząt. Nauczanie innych przywróciło jej sens życia, nadzieję na lepsze jutro, uzbroiło w determinację do walki o wolność i godność afgańskich kobiet [okładka]

W 1999 roku dziesięcioletnie dziewczynki - Charlene Lunnon i Lisa Hoodless - zostały porwane w drodze do szkoły. Oprawca przez kilka dni więził je, torturował psychicznie i gwałcił. Zastraszane przez porywacza nie podjęły żadnej próby ucieczki. gdyby nie ich przypadkowe odnalezienie, prawdopodobnie straciłyby życie. [okładka]

Utracone dzieciństwo , napisane w języku angielskim i wydane po raz pierwszy w Stanach Zjednoczonych w 1989 r., ukazało się wkrótce w trzech kolejnych wydaniach. Książka w krótkim czasie została przetłumaczona na sześć języków i doczekała się mnóstwa recenzji i słów uznania od osobistości ze świata mediów, polityki, filmu i teatru. W maju br w Nowym Jorku miała premierę opera, będąca adaptacją książki, w reżyserii Gottfrieda Helfericha Wagnera. Po szesnastu latach od wydania amerykańskiego książka ukazuje się w Polsce. Rekomendują ją prof. Władysław Bartoszewski, ks. Adam Boniecki i prof. Michał Głowiński. Utracone dzieciństwo jest pamiętnikiem z lat dzieciństwa Yehudy Nira, obecnie profesora psychiatrii na wydziale medycyny Uniwersytety Cornell, którego miejscem urodzenia i pierwszych lat życia był polski Lwów. Jest osobistą, poruszającą relację z wstrząsającej wędrówki żydowskiej rodziny, zmuszonej do ucieczki przed zagrożeniem Holocaustu. [okładka]

Książka oparta na faktach, a zarazem akt oskarżenia przeciwko "zabójstwom w obronie honoru" dokonywanych na siostrach i córkach przez własne rodziny. Powszechnych w krajach muzułmańskich, gdzie sądy traktują je niezwykle pobłaźliwie. W rzeczywistości niemających nic wspólnego z Koranem - będących tylko okrutnym obyczajem, plemienną tradycją przekazywania z pokolenia na pokolenie. Norma Khhouri opowiada tragiczną historię swojej przyjaciółki Dalii, muzułmanki, z którą wspólnie prowadziła salon fryzjerski w Ammanie. Mając 25 lat Dalia zakochała się w katoliku, oficerze Gwardii Królewskiej, kliecnie salonu. Jordańskie prawo zakazuje związków między osobami różnych wyznań. W rezultacie Dalia padła ofiarą straszliwej zemsty wymierzonej przez własnego ojca i braci za rzekomą hańbę, jaką ściągnęła na ich rodzinę. Niedawno pojawiły się wątpliwości co do autentyczności historii opisanej przez Khouri. Wyjaśnienia autorki, podkreślającej w wywiadach, iż w obawie o swoje zycie musiała uciekać z Jordanii, okazały się mało wiarygodne [okładka]

W styczniu 1982r. Marina Nemat, wówczas szesnastoletnia dziewczyna, została aresztowana, następnie poddana torturom i skazana na śmierć za przestępstwa polityczne. Do tego momentu jej życie wyznaczała szkoła, letnie prywatki nad morzem i nastoletnia miłość do Andre, starszego kolegi, poznanego w lokalnym kościele. Jednak gdy nauka matematyki i historii została zastąpiona obowiązkowym studiowaniem Koranu i polityczną propagandą, Marina zaprotestowała. "Jesli ci się to nie podoba, wyjdź" - oznajmiła nauczycielka. Ku jej zdumieniu, Marina opuściła klasę, a w jej ślady poszli inni uczniowie. Wkrótce została aresztowana wraz z setkami innych młodych ludzi, kt,órzy mieli odwagę głośno wyrazić swój sprzeciw. Trafiła do cieszącego się najgorszą sława więzienia Evin w Teheranie. Marinę przesłuchiwało dwóch strażników: jeden pobił ją do nieprzytomnosci, drugi o imieniu Ali - zakochał się w niej. Skazaną na śmierć za odmowę podania nazwisk przyjaciół, Marinę dzieliły minuty od śmierci przez rozstrzelanie, gdy Ali - wykorzystując powiązania swojej rodziny z Chomeinim - zabrał ją sprzed plutonu egzekucyjnego i doprowadził do zmiany wyroku na dożywotnie więzienie. Cena za uratowanie życia była jednak wstrząsająca - w atmosferze strachu, choć też prawdziwej czułości, poprosił ją o rękę, żadając jednoczesnie, by wyrzekła się swojej wiary chrześcijańskiej i przeszła na islam. Odmowa oznaczała narażenie życia najbliższych. Kolejne dwa lata Marina spędziła jako więzień polityczny, pozostając jednocześnie zakładniczką człowieka, od którego zależał los jej rodziny i jej samej. Pełna pasji, liryzmu i wrażliwości, opowieść Mariny Nemat nie ma w sobie równej [okładka]

Dziewiętnastoletnia Vida rozpaczliwie potrzebuje nowego serca. Czeka na nie bardzo długo i któregoś dnia wreszcie znajduje się dawca. Czy to jednak możliwe, aby wraz z sercem dziewczyna odziedziczyła niektóre wspomnienia i emocje jego poprzedniej właścicielki? Aby pamiętała miejsca, w których nigdy nie była? Między pogrążonym w żałobie mężem zmarłej kobiety a Vidą rodzi się trudna, bolesna więź granicząca z obsesją...[okładka]

Autentyczna relacja ukrytej pod pseudonimem Polki, która po rozwodzie z Algierczykiem, mieszkając w jego kraju, walczy o prawo do dzieci. [okładka]

Poruszajaca historia o dziaałaniu Bożej łaski w mrokach teherańskiego więzienia. Okropne więzienie Ewin stało się ich kościołem, w którym gromadziła się na modlitwie wspólnota sponiewieranych przez reżim kobiet i uwięzionych z nimi dziećmi. Śwoiadectwo nadziei, pokoju i prawdziwie chrześcijańskiego życia było czymś, co łamało zatwardziałe serca muzułmanek, otwierając je dla Chrystusa. Najbardziej zaskakujące w zachowaniu osadzonych w więzieniu chrześcijanek było dla muzułmańskich współtowarzyszek to, że Maria i Marcelina nie chciały zaprzeć się swojej wiary w Pana Jezusa nawet pozornie, po to, by uratować swoje życie. W islamie istnieje bowiem pojęcie lakijja - jest to kłamstwo dopuszczalne dla ratowania życia lub w celu szerzenia islamu. Kobiety wolały jednak umrzeć niż wyrzec się Jezusa. Potrafiły też przebaczyć swoim krzywdzicielom, odwołując się do Jego męki i śmierci za grzechy wszystkich ludzi. [Okładka]

Jest rok 1632. Miguel Ribeiro Cruz zostaje wysłany z Lizbony do portugalskiej kolonii w Indiach, aby na miejscu dbać o interesy rodziny. Po przybyciu spotyka tajemniczą Hinduskę, donę Ambę. Żaden człowiek nigdy nie widział jej twarzy - zawsze jest przesłonieta woalem. Jedni twierdzą, że ta twarz jest straszliwie oszpecona, inni, że kobieta jest niezwykłą pięknością i swą urodą doprowadza mężczyzn do zguby, Miguel za wszelką cenę pragnie ujrzeć twarz dony Amby i dowiedzieć się czegoś o jej życiu, przez co naraża ją na śmiertelne niebezpieczeństwo [okładka]

Ich losy wiodły od wołyńskiej wsi Rudnia Łęczyńska poprzez Dolny Śląsk aż po Pomorze Środkowe. Bohaterowie urodzeni w latach 1918 i 1923, dobrze rozumieli rzeczywistość wołyńskiej wsi, otoczonej większością ukraińską i żydowską. Trzy światy - polski, żydowski i ukraiński - żyły obok siebie, ale jakby rozdzielone niewidoczną granicą, przenikały się bardzo słabo. Biedne wiejskie bytowanie zostało przerwane przez sowiecką agresję we wrześniu 1939 roku. Latem 1942 roku doszło do mordu berezyńskich Żydów - tylko nieliczni ukryli się w rozległych lasach. Czy przerwało to "wiejski antysemityzm"? Rok 1943 przyniósł niemiecką zbrodnię spalenia i zniszczenia Rudni Łęczyńskiej. Zginęło dziewięćdziesięciu siedmiu członków rodziny autora. Wokół szalały już bandy UPA i trwały mordy polskiej ludności. Uratowani z Rudni spędzili dwie zimy w lesie. UPA darowuje im życie, za to tak zwani partyzanci zamordowali kilku kolejnych krewnych. Kiedy w 1945 roku zaczęły się wysiedlenia do Polski, dla nich to były wypędzenia w nieznane. Dopiero w latach pięćdziesiątych zrozumieli, że do siebie na Wołyń już nie wrócą - rozpoczęły się kłótnie i sądy o domy, ziemie, sprzęty. Gehenna w stalinowskiej oprawie. Rudni już nie ma, jest tylko las i pomnik upamiętniający pomordowanych pomocników "radzieckich partyzantów" - kolejna historyczna fałszywka. Ten reportaż to opowieść prawdziwa, o prawdziwych nastrojach Wołyniaków.

O autorze Jan Kuriata - urodzony w 1958 roku we Wrocławiu, doktor nauk humanistycznych, rektor Państwowej Wyższej Szkoły Zawodowej w Koszalinie. Autor trzech tomików wierszy i opowiadań. W 1995 roku wydana została we Francji jego powieść dla młodzieży "Berlin Express" (wyd. Bayard Presse), a w 2019 roku w koszalińskim Teatrze Propozycji "Dialog" można było obejrzeć inscenizację jego opowiadania "Kłamstwo" (w reż. M. Kroma).

Fanni podała cyjanek swojemu synowi Jurkowi. Mama Biety, dziewczynki urodzonej w warszawskim getcie, uśpiła ją luminalem, umieściła w drewnianej skrzynce i w ten sposób przemyciła na aryjską stronę. Do skrzynki włożyła jeszcze srebrną łyżeczkę z wygrawerowanym imieniem i datą urodzin. Inna matka w czasie likwidacji łódzkiego getta zażyła cyjanek, a córkę wyrzuciła za okno miała tylko jedną porcję trucizny. Dziewczynka przeżyła, bo spódniczką zahaczyła o latarnię. Hanę trzy razy ratowała służąca rodziców, Zosia. Potem, gdy dobrze sytuowani krewni chcieli wziąć Hanę do siebie, nie potrafiła porzucić polskiej matki. Patrycja Dołowy wydobywa bo kopanie w takich wspomnieniach to ciężka praca historie żydowskich matek, które by ratować swoje dzieci, stawały przed tragicznymi wyborami, przybranych matek, które nie zawsze potrafiły rozstać się z ocalonymi dziećmi, i dzieci, często już na zawsze rozdartych pomiędzy dwiema tożsamościami, dwiema rodzinami, między poczuciem winy, wdzięcznością i żalem. Ta książka jest o szczęściu w nieszczęściu. Autorka przynosi nam historie ludzi, którzy żyją, bo ponad siedemdziesiąt lat temu zostali obdarowani drugą mamą. Patrycja Dołowy zabrała mnie w najgłębsze rewiry samotności i opuszczenia, ale nie porzuciła na dnie dała szansę wynurzenia się, ale już w zupełnie innym miejscu. Mikołaj Grynberg [okładka]

Tak zaczyna się ta znakomita debiutancka powieść opowiadająca o rodzinie Amerykanów chińskiego pochodzenia mieszkającej na prowincji w Ohio w latach siedemdziesiatych. Rodzice pragną, by Lydia spełniła marzenia, które sami musieli porzucić - Marilyn chciała, żeby została lekarzem, James - żeby miała powodzenie wśród rówieśników i prowadziła bogate życie towarzyskie. Kiedy policja odnajdzie ciało Lydii w pobliskim jeziorze, spokój rodziny Lee legnie w gruzach, a domownicy zmuszeni zostaną do stawienia czoła długo skrywanym tajemnicom. James, nękany poczuciem winy, decyduje się na nierozważny krok, który może doprowadzić do rozpadu jego małżeństwa. Marilyn, zdruzgotana i żądna zemsty, postanawia za wszelką cenę odnaleźć winnego śmierci jej córki. Starszy brat Lydii, Nathan, jest pewien, że Jack, osiedlowy łobuziak, maczał palce w tym, co spotkało jego siostrę. Jednak to najmłodsze dziecko w rodzinie - Hannah - dostrzega znacznie więcej wszyscy, i być może tylko ono zna całą prawdę! [okładka]

Szczere wyznania "Matki Teresy Kairu" Wyznania zakonnicy to książka, która mogła ukazać się dopiero po śmierci niezwykle popularnej siostry Emmanuelle. Szokująco szczera, momentami wstrząsająca, ale również pouczająca i piękna spowiedź była spisywana przez ostatnich trzydzieści lat życia siostry.Siostra Emmanuelle w Wyznaniach... odtwarza swoje wyjątkowo burzliwe życie, nie kryjąc żadnych trosk, słabości ani najbardziej intymnych walk wewnętrznych. W czasach, gdy zakonnice głęboko brały sobie do serca śluby posłuszeństwa, ona łamała wszystkie zakonne schematy: potrafiła zakląć, kiedy była taka potrzeba i porządnie kłóciła się z przełożonymi.Zbuntowana i żywiołowa, zaskakiwała wszystkich szalonymi pomysłami i uporem w dążeniu do ich realizacji. Miała 62 lata, gdy spełniło się jej największe marzenie: opuściła mury klasztoru i zamieszkała wśród ubogich na przedmieściach Kairu, w miejscu, do którego nie miała odwagi zaglądać policja. "Wyobraźcie sobie uliczkę tak zawaloną śmieciami, że nie ma gdzie postawić nogi, mieszkania w starych, podziurawionych kontenerach, czarne świnie, dzikie psy, wielkie i tłuste szczury, roje much i w samym środku tego śmietniska stado dzieci (...)". To miejsce stało się jej domem. Zbudowała tam klinikę położniczą, przytułek dla starców a nawet fabrykę kompostu. Wyznania... siostry Emmanuelle to fascynująca podróż przez życie niezwykłej stulatki, która nieustannie zmagała się ze swoimi słabościami, a jednocześnie poświęciła siebie w służbie innym [w.bibliotece]

Gdy nadzieja zmieniła się w żałobę, a żałobę przyćmił strach. Mieszkaliśmy w kamienicy przy Żurawiej 28, gdy wybuchło Powstanie Warszawskie. Tego dnia z mamą drylowałyśmy wiśnie, a tata jak zwykle z kanapką w kieszeni poszedł do pracy. Nigdy już z niej nie wrócił. Ten letni sierpniowy dzień stał się początkiem apokalipsy, która przetoczyła się nad naszymi głowami. My, zwykli cywile, zapłaciliśmy za nią najwyższą cenę. Nikt nas nie pytał o zdanie. Nikt nas nie uprzedził. Niespodziewanie znaleźliśmy się w wirze historii, który pochłonął setki tysięcy niewinnych, bezbronnych ludzi. I choć przetrwałam, doświadczając piekła obozu Auschwitz, nie miałam do kogo i do czego wracać. Moje życie zakończyło się 1 sierpnia 1944 roku.