Małgorzata Musierowicz, z wykształcenia grafik, jest autorką książek dla dzieci i młodzieży, cieszących się od lat wyjątkową popularnością, uhonorowanych prestiżowymi nagrodami, przekładanych na wiele języków. Felietony, zawarte w tym tomie, ukazywały się pod nazwą "Frywolitki" w "Tygodniku Powszechnym". Przeznaczone dla młodzieży, wkrótce zyskały także liczne grono dorosłych Czytelników....[lubimyczytac.pl]

Ja jestem najładniejsza z całej zerówki. I imię mam najładniejsze: Paulinka. Lubię chodzic do zerówki. Rano, po śniadaniu, babcia kiwa mi z okna, a ja maszeruję sobie przez podwórze i już zaraz, za sklepem spozywczym, jest nasza szkoła. [okładka]

Tytuł należy do popularnego cyklu Jeżycjada. Akcja powieści rozpoczyna się w dniu Świętego Walentego, kiedy to Borejkowie obchodzą nieco spóźnione imieniny dwóch Grzegorzów, męża i syna Gabrysi, kończy się zaś w dniu imienin Róży Pyziakówny, na których obecność solenizantki pozostawia wiele do życzenia.Pomiędzy tymi dwiema datami czytelnik jest świadkiem uroczystości na cześć kilku innych...[lubimyczytac.pl]

Wiek średni dla kobiety, ktora pragnie zdobyć męża, to wcale nie średnie możliwości. Nie należy jednak rezygnować; jest kilkadziesiąt sposobów na przyrządzenie jednak potrawy; dlaczego zakładać, że nie znajdzie się sposobu na zdobycie męża?... Oto jeden z najprostszych sposobów dostępnych nawet dla najmniej zdolnej kandydatki na żonę. [okładka]

Przeczytajcie o niesamowitych przygodach Jaśka i Piotrka - dwóch braci z rodziny aktorskiej, a także o nietuzinkowej artystce - Paluch Rogalskiej!!! [lubimyczytac.pl]

Z Paluch Rogalską pewnego razu było jeszcze bardziej śmiesznie niż kiedykolwiek. W ostatnim akcie scena rozgrywała się w pokoju, w którym Mazurkiewicz, czyli nasz tata, oczekiwał na piękną Kamillę. Był tam przygotowany ogromny stół z jedzeniem. Kamilla przyszła z paluch rogalską, bo tak była napisana sztuka, że Kamilla przedstawia garderobianą - Paluch rogalską, jako swą mamę, bo się boi, że tata, to znaczy Mazurkiewicz, będzie się do niej zalecał. Tata zawsze odsuwał troszkę kszesło przy stole dla Paluch rogalskiej, a potem dosuwał ją z tym krzesłem, że taki uprzejmy dla mamy Kamilli. Aż tu nagle na jednym przedstawieniu zagapił się, strasznie daleko odsunął krzesło przy stole, a Paluch Rogalska myślała, że je już przysunął, i usiadła w swoich szerokich sukniach, a tu krzesła wcale nie było ! Paluch rogalska jak nie rymnie całym cielskiem pod stół!... [okładka]

Oto Jezioro Osobliwości jedna z najchętniej czytanych przez młodzież książek Krystyny Siesickiej. Wielowątkowa, zawieszona między warszawskim pejzażem ulic a harcerskimi namiotami pod Nidzicą, o fabule zbudowanej na rodzinnych konfliktach i dziewczyńskich rozterkach, dalekiej od wygładzonych treści. [lubimyczytac.pl]

Świat rodziny Borejków, pokazany z perspektywy Józinka Pałysa wydaje się niezwykle intrygujący, a dodatkowo wzbogaca go postać niesłychanie ciekawej dziewczyny Trolli. [Empik.com]

Myślę, że warto być dzieckiem aktorów, bo nigdzie nie dzieje się tyle śmiesznych rzeczy, co w teatrze. piotrek był tego samego zdania, chociaż nie lubił się ze mną zgadzać. [okładka]

Dopiero w trzecim tomie „Jeżycjady” pojawiła się rodzina Borejków. Pojawiła się - i z miejsca podbiła serca odbiorców. Energiczna, często sarkastyczna Mila Borejko, jej mąż – niezaradny życiowo filolog klasyczny, Ignacy, i cztery córki – Gabrysia, Ida, Natalia i Patrycja – stali się ulubieńcami kolejnych pokoleń czytelniczek. Od „Kwiatu kalafiora” postacie te sympatycznej rodziny przewijają się w kolejnych tomach – córki Borejków dorastają, wychodzą za mąż, rodzą dzieci. Dzieci dorastają, przeżywają swoje pierwsze miłości, wchodzą w czas dojrzewania. A nad wszystkim wciąż czuwa Mila i jej mąż.] „Kalamburka” to czternasty tom „Jeżycjady”. I w nim wreszcie na pierwszy plan zdecydowała się Musierowicz wysunąć tę sympatyczną parę. Książka bardzo różni się od poprzednich – przede wszystkim układem czasowym. Do tej pory wydarzenia były przedstawiane zgodnie z ich rytmem. W „Kalamburce” punktem wyjścia jest sylwester roku 2000. Rodzina przygotowuje się do świętowania nadejścia nowego roku. Kolejne rozdziały nie dotyczą jednak przeżyć pierwszych dni nowego tysiąclecia, a… lat wcześniejszych. Autorka, rozpoczynając od magicznej daty – ostatniego dnia XX wieku – cofa się aż do roku 1935, do dnia narodzin Mili. Odwracając normalny bieg wydarzeń sprawia Musierowicz, że bohaterowie stają się coraz młodsi, a wykorzystując sięganie do ich przeszłości, tłumaczy pewne rozwiązania z tomów wcześniejszych. Gabrysia Borejko, obecnie Gabriela Stryba, matka trojga dzieci, organizuje u siebie składkowe przyjęcie grupy ESD, jak za studenckich czasów. Mila i Ignacy świętują sylwestra, spełniając swoje dawne marzenia. Aniela Żeromska, uznana aktorka, odkrywa w komputerze Mili sztukę niejakiego Kala Amburki – genialnego dramatopisarza, który ukrywa swą tożsamość przed wszystkimi. Kim jest Kal Amburka? Zaraz wkraczamy w rok 1999, ślub Natalii i Roberta, potem 1998 – śmierć Gizeli, opiekunki Mili. W 1997 pojawia się – po raz pierwszy – owa tajemnicza Gizela, staruszka z werwą, sprytna i mądra. 1977 – przeprowadzka Mili i Ignacego do nowego mieszkania, 1970 – strajki na Wybrzeżu i strach ciężarnej Mili o losy męża, 1968 i wyjazd nauczycielki Mili, 1961 – życie Gizeli i Kazia Traka, 1958 – ślub Mili i Ignacego, 1956 – pierwsze randki Mili, przyjaźń z Lonią, potem młodość i dzieciństwo Mili, pierwsze powojenne lata – pójście do szkoły – aż po dzień narodzin małej Mili – dzień szczęścia sąsiadów panny Gizeli. Wszystko rozgrywa się na tle wydarzeń historycznych, opisywanych przez Musierowicz w niezapomniany sposób. Nie ulega wątpliwości, że przez „Kalamburkę” przybliża autorka parę pomijanych dotąd bohaterów. Zwykle Mila i Ignacy stanowili jedynie tło dla perypetii przedstawicieli młodszego pokolenia. Młodość w „Jeżycjadzie” triumfowała – nastolatki przeżywały swoje problemy, zauroczenia i miłości, a państwo Borejkowie zapewniali jedynie poczucie bezpieczeństwa swoim dzieciom, ewentualnie – służyli dobrymi radami. „Kalamburka” zlikwidowała wrażenie papierowych bohaterów – ukazała różne oblicza Mili i Ignacego, całą gamę uczuć, krnąbrność małej Mili – która jako dojrzała starsza pani nigdy się nie myli i staje się nawet odrobinę despotyczna, pomysłowość małego Ignasia, który po wojnie sam znajduje pracę dla swojej mamy, a żeby zwrócić na siebie uwagę Mili przezwycięża nawet własną nieśmiałość i bez problemu pokonuje konkurentów do serca i ręki dziewczyny – tego samego Ignasia, który, już jako dorosły, wydaje się zagubiony i niezaradny (a w ostatnich, pokalamburkowych tomach – również bezsensownie apodyktyczny). Pierwsze spotkania Mili i Ignacego pokazują, jak nieśmiertelnym i – powtarzanym choć zawsze innym – tematem jest miłość. Choć opisuje Musierowicz wydarzenia sprzed pół wieku, samo uczucie nie różni się od emocji targających kolejno córkami, a potem i wnukami pani Borejko. Na „Kalamburce” świetnie widać rytm powtórzeń, cykliczność czasu i powtarzalność pewnych życiowych schematów. Sfera uczuć, rozbudowana w „Kalamburce”, bogata i interesująca, a także – ze względu na sporą rozpiętość czasu akcji – różnorodna, to jedna sprawa. Z pewnością czytelniczki nie będą zawiedzione. „Kalamburka” nie jest zbyt cukierkowa, choć oczywiście poziomem optymizmu i szczęścia, tak wysokim, że nierealnym, nie odbiega od poprzednich tomów. Ale ważna jest jeszcze inna kwestia: odwzorowywanie realiów Polski lat 50., 60. i 70. – to, co u Musierowicz zawsze było elementem wzbudzającym najwięcej pochwał, nie zawodzi i w „Kalamburce”. Hasła dnia, intrygująca przedstawiana codzienność, zakorzenienie wydarzeń w „polskości” – to cechy wyróżniające powieść Musierowicz i wzbogacające książkę. Dzięki nim „Jeżycjada” nie jest tylko powieścią familijną, a czymś więcej. Małgorzata Musierowicz trochę się gubi przy opisywaniu lat 90. i początki XXI wieku, przy przedstawianiu drugiej połowy XX wieku jest za to bezkonkurencyjna, to w „Kalamburce” doskonale widać. Nie brakuje w powieści ciepłego humoru w najlepszym wydaniu. Nie ma tu odgrzewanych żartów, pojawia się za to cała masa udanych dowcipów. Składa się to na niepowtarzalną atmosferę „Kalamburki”. W tej powieści o wiele więcej niż we wcześniejszych tomach także melancholii i smutku, strachu i troski o bliskich, rozpaczy, zazdrości, gniewu i niezadowolenia. Nie wszystko wygląda różowo, a dzięki zmianie proporcji książka spodoba się większej liczbie czytelników. Przyjęta, nietypowa jak na Musierowicz, praktyka narracyjna pozwala mówić o śmierci – dotąd bowiem nie zdarzało się, by umierali bohaterowie, którzy zdążyli wzbudzić sympatię czytelników. Tu umierają aż trzy osoby – Gizela, opiekunka Mili, a także rodzice przyszłej pani Borejko. Musierowicz poradziła sobie z zadaniem bardzo dobrze – po prostu najpierw przedstawiła śmierć bohaterów, przyzwyczajając czytelników do myśli o rozstaniu się z nimi, kiedy jeszcze nie wzbudzali żadnych emocji. Potem dopiero przekazywała wiadomości na temat życia bohaterów. Dzięki temu zabiegowi odbiorcy nie myślą o kresie egzystencji, a cieszą się obecnością postaci już po tragedii. Odwrócenie naturalnego rytmu, a raczej przedstawienie faz życia od końca, zapewnia optymistyczne zakończenie – radość narodzin. „Kalamburka” to bez wątpienia najlepszy tom „Jeżycjady”. Zbierają się tu wszystkie dobre cechy stylu Musierowicz. [granice.pl]

Mądra i napisana z humorem powieść o zbuntowanej nastolatce, uwielbiającej taniec i dyskoteki. Autorka młodziezowych bestsellerów i tym razem w sposób otwarty i bezpośredni porusza problem dojrzewania, rozwichrzonych emocji, zaufania, przyjaźni, miłości. "Podrywaczka to nie jest moje nazwisko, tylko nick. Wolę być Kaśką Podrywaczką niż Śpiącą Królewną. Moda na Królewny jest w odwrocie. Śpiące lelujki pozostawły w bajkach. Nie mam zamiaru siedzieć w domu i czekać na królewicza, który przyjedzie na białym koniu i porwie mnie do Krainy Szczęśliwości. Porwie albo nie porwie. Wybierze lub nie wybierze, znajdzie lub nie znajdzie. A jak znajdzie, to szczęście na maksa, pełen odlot. Ciekawe dokąd? Wolę samą siebie porwać tam, gdzie mi się podoba. Kto powiedział, że to facet ma wybierać i decydować? Zamierzam lansować modę na życie po swojemu. Chcieć to móc. Oto jedno z haseł mojego życia. Inne wymyślę wkrótce.. [okładka]

Aniela Kowalik nie była pięknością. Miała wszak dużo tego, co się nazywa urokiem osobistym.I ta właśnie Anielka przeżyła wielką miłość. Nad morzem, w swej rodzinnej Łebie, poznała chłopaka, który wprawdzie nie bardzo spodobał się ojcu Anielki, za to bardzo jej samej. To dla niego wybrała poznańską szkołę średnią, liceum poligraficzno księgarskie. I dla niego przyjechała do obcego prawie miasta. [lubimyczytac.pl]

Czy to nie dziwne, że najważniejsze dni naszego życia zaczynają się zawsze tak banalnie? Idziesz ulicą, rozmyślając o swoich sprawach, albo robisz coś tak beznadziejnie banalnego, jak zakupy w sklepie na rogu. Albo, jak to było w moim przypadku, czekasz na autobus numer 29, żeby wrócić z pracy do domu, i nagle - bach! - wydarza się coś, co odmieni Twoje życie. Naomi jest zniecierpliwiona. Po maturze dostała się na doskonałą uczelnię, ale zrobiła sobie rok przerwy w nauce. Utknęła w domu rodzinnym, podczas gdy wszystkie jej koleżanki podróżują albo studiują. Spotyka Danny'ego, tajemniczego i charyzmatycznego muzyka, przy którym zaczyna inaczej patrzeć na otaczający ją świat. Danny jest przystojny i bardzo utalentowany, a jego zespół rockowy stoi na progu wielkiej kariery. Ale osobowość Danny'ego ma także swoją ciemną, destrukcyjną stronę... Czy Naomi zdoła uratować Danny'ego przed nim samym, zanim będzie za późno? I czy zdoła uratować samą siebie? [okładka]

Najtrudniej kobiecie znaleźć takiego mężczyznę, o którym marzy po nocach. Zwłaszcza kobiecie samotnej... Bohaterka tej książki wróciła z Londynu do Warszawy, gdzie wśród zabieganego życia, lekarskiej codzienności, kłopotów z dorastającą córką oraz komicznych perypetii z rozwiedzionym mężem, a także wśród bogatej galerii męskich potworów, nadal poszukuje Tego Jedynego. [lubimyczytac.pl]

Odkąd znałąm adres, korciło mnie, żeby do niego napiosać. Wyprowadzić z błędu, że zginęłam, załączyć kilka ciepłych, przyjaznych słów. Nie byłoby w tym nic niewłaściwego. Z lękiem jednak odrzucałam taką myśl. Zdawałam sobie mimo wszystko sprawę, że chociaż wciąż pamiętał mnie, to jednak byłam na straconej pozycji. Miał żonę i uporządkowane, może nawet szczęśliwe życie. Nie należało ani jemu, ani sobie przysparzać kłopotliwych sytuacji, powrotu do przeszłości.Zanotowany w kalendarzyku adres nie dawał jednak spokoju. Była w tym również podświadoma przekora. Nie wiązałam z Krystianem żadnych nadziei. Jedynie tęskniłam do tamtego wyidealizowanego czasu, do wspomnień. Pragnęłam poznać jego obecne życie, zainteresowania, wreszcie jego angielską rodzinę. Chciałąm zobaczyć, chociażby na fotografii, jak wygląda teraz jako dorosły mężczyzna. Pokusa była wielka. Obawiałam się, że pewnego dnia mogę jej ulec... [okładka]

Losy głównych bohaterów Piotra Hagena i jego osiemnastoletniej córki kompikują jakby czyhające cienie przeszłości. Na wyspę przyjeżdżają zaproszeni przez Piotra Milda - młoda dziewczyna, która ma zostać guwernantką i damą do towarzystwa Lii, córki Hagena, oraz Rudolf - inżynier mający budować kanał. Pomiędzy Piotrem i Mildą nawiązuje się romans. Po wielu niespodziewanych, nieco dramatycznych perypetiach Lia zakochuje się w Rudolfie. Do uwieńczenia miłości prowadzi trudna droga, na której piętrzą się przeróżne przeszkody... W jaki sposób zostaną rozwikłane problemy dręczące bohaterów tej powieści? [okładka]

Rudiger nie mógł już dłużej czekać i zamierzał prosić o rękę pięknej Malwiny. Opiekun dziewczyn nie chciał dopuścić do ich małżeństwa, gdyż musiałby przy tej okazji ujawnić prawdę, że sprzeniewierzył cały majątek swojej podopiecznej. Uknuł intrygę, która na długi czas rozdzieliła oboje zakochanych. Zrozpaczony Rudiger wyjechał aż na Sumatrę. Malwina, nie wiedząc nic o tym, pewnego dnia także wylądowała na dalekiej wyspie. Czy tu także dosięgną ich skutki niegodziwości opiekuna? A może los tym razem zgotuje im miłą niespodziankę? [okładka]

Tytuł należy do popularnego cyklu Jeżycjada. Jedna z pierwszych części sagi przedstawiającej rodzinę Borejków i jej przyjaciół. W codzienności lat 70. autorka umiejscawia poznański ród Borejków, który dzięki wszechobecnym ciepłym uczuciom rodzinnym i dopisującym humorom radzi sobie w tych niezbyt łatwych czasach. Najstarsze panny Borejkówny Ida i Gabusia przeżywają pierwsze miłości. A patrzą...[lubimyczytac.pl]