Czy to nie dziwne, że najważniejsze dni naszego życia zaczynają się zawsze tak banalnie? Idziesz ulicą, rozmyślając o swoich sprawach, albo robisz coś tak beznadziejnie banalnego, jak zakupy w sklepie na rogu. Albo, jak to było w moim przypadku, czekasz na autobus numer 29, żeby wrócić z pracy do domu, i nagle - bach! - wydarza się coś, co odmieni Twoje życie. Naomi jest zniecierpliwiona. Po maturze dostała się na doskonałą uczelnię, ale zrobiła sobie rok przerwy w nauce. Utknęła w domu rodzinnym, podczas gdy wszystkie jej koleżanki podróżują albo studiują. Spotyka Danny'ego, tajemniczego i charyzmatycznego muzyka, przy którym zaczyna inaczej patrzeć na otaczający ją świat. Danny jest przystojny i bardzo utalentowany, a jego zespół rockowy stoi na progu wielkiej kariery. Ale osobowość Danny'ego ma także swoją ciemną, destrukcyjną stronę... Czy Naomi zdoła uratować Danny'ego przed nim samym, zanim będzie za późno? I czy zdoła uratować samą siebie? [okładka]

Tytuł należy do popularnego cyklu Jeżycjada. Jedna z pierwszych części sagi przedstawiającej rodzinę Borejków i jej przyjaciół. W codzienności lat 70. autorka umiejscawia poznański ród Borejków, który dzięki wszechobecnym ciepłym uczuciom rodzinnym i dopisującym humorom radzi sobie w tych niezbyt łatwych czasach. Najstarsze panny Borejkówny Ida i Gabusia przeżywają pierwsze miłości. A patrzą...[lubimyczytac.pl]

Trzynastoletni pulchny i ciapowaty Gucio nie wyróżnia się z tłumu. Ma swoją przyjaciółkę Lutkę i to mu wystarcza do szczęścia. Jednak kiedy Lutkę zaczyna podrywać pewien doskonały, wymuskany Piotrek, Gucio podnosi rzuconą mu rękawicę i zaczyna walczyć o uwagę ukochanej. Odchudzanie, zmiana fryzury, soczewki zamiast okularów, wykwintny obiad (niemalże przy świecach) – Gucio idzie na całość. Czy zdobędzie serce Lutki? [okładka]

Amy rozumie mowę zwierząt i potrafi się z nimi dogadać. To jej wielka tajemnica. Wszystko za sprawą magicznego naszyjnika, który podarowała jej cioteczna babcia, zwana Bunią. Dużo trudniejsze okazuje się znalezienie prawdziwego przyjaciela...[okładka]

Trzecia i ostatnia część perypetii miłosnych Pauliny - bohaterki książek "Miłość trzynastolatki" i "Ta miłość przetrwa". Nastolatka wciąż poszukuje męskiego ideału, właściwego kandydata na... męża?! [Lubimyczytac.pl]

"Co za pomysły! Może jeszcze za mąż ma Olka wychodzić na wasze polecenie!" "- Byłaby szczęśliwa" - powiedziała Luiza "- Nareszcie byłaby szczęśliwa" - szepnęła Karolina jednocześnie. "- Myślę, ze byłaby szczęśliwa" - odezwałam się w tej samej chwili. "- To może któraś z was wyjdzie za niego? Proszę bardzo! No, co się tak na mnie patrzycie?" - wrzeszczał Twój Brat tym razem jak kocur, któremu ktoś nadepnął na nogę. "- My się nie nadajemy" - odparła Luiza. "- Dla nas on jest nieodpowiedni" - poparła ją Karolina. "- A skąd możecie wiedzieć, kto jest, a kto nie jest odpowiedni dla Olki? Ma swój rozum i wie, co robi. Ciekawe, Luizo, czy ty wyjdziesz za mąż tylko dlatego, ze jakiś chłopak będzie się podobał nam..." [Empik.com]

Misiek, niezwykle wygadany sześciolatek, w każdym próbuje znaleźć cierpliwego słuchacza, któremu będzie mógł opowiedzieć swoje historie i zadać tysiące dociekliwych pytań. Wielu czytelników zapewne i wśród swoich kolegów rozpozna podobnych do Miśka. A może zastanowi się nad tym, czy sam nie chwali się w taki sposób. To dobry tekst do wspólnego czytania z dzieckiem, a przy tym do rozmowy z nim, co jest kłamstwem, a co tylko zmyślaniem, i kiedy zmyślanie staje się kłamstwem. [okładka]

Po znakomicie przyjętej, bestsellerowej gawędzie kulinarnej Małgorzaty Musierowicz pt. "Na Gwiazdkę", proponujemy Czytelniczkom i Czytelnikom kolejną pozycję z tej serii: "Musierowicz dla zakochanych". Oprócz oczekiwanych przepisów na romantyczne potrawy i dania, książka zawiera zabawne wspomnienia i anegdoty z życia autorki, piękne wiersze o miłości, a także pomysły na walentynkowe kartki. [lubimyczytac.pl]

Amy bardzo przeżywa swój pierwszy dzień w nowej szkole. Spodziewała się wielu niezwykłych wydarzeń, lecz jak mogła przewidzieć, że pozna muzykalną myszkę śpiewaczkę. Ku jej wielkiemu zmartwieniu nauczyciele chcą pozbyć się ze szkoły maleńkiej lokatorki o cieniutkim, piszczącym głosiku... [okładka]

Tego dnia zdarzyło się jednak coś, czego się nikt nie spodziewał, ponieważ pan Staś czytać mógł tylko w okularach, no to włożył okulary, nim przeczytał swój tekst, ale potem zapomniał zdjąć okulary i zostawić je w grobie i wyszedł do Hamleta, wprost z wykopanego grobu, w tych okularach. Hamlet na widok grabarza w okularach o mało nie zawriował ze smiechu, ale musiał się opanować, bo przecież reżyser by go zabił, jakby się w takiej chwili zaczął smiać. No więc Hamlet stoi tak przed tym grabarzem w okularach i, jak każe rota, pyta: "Czyja to czaszka? ". Bo grabarz miał w ręce czaszkę, tak jak Szekspir napisał w sztuce. Grabarz skapował się, że coś nie jest w porządku, bo Hamlet miał okropnie wykrzywioną twarz, niby to w cierpieniu, ale grabarz nigdy takiej twarzy Hamleta nie widział. No więc myśli sobie: "Co to, u licha, ma znaczyć?" - Z tego zamieszania zapomniał, co ma odpowiedzieć, kiedy Hamlet zapytał: "Czyja to czaszka?". I jeszcze bardziej się speszył, że nie pamięta takstu, zaczął się drapać po głowie i głośno zastanawiać:" No właśnie... Czyja to czaszka?... czyja to czaszka?... Jak trzeci raz powiedział: "Czyja to czaszka", to ja nie wytrzymałem i wrzasnąłem: - No przecież Yoricha! Piotrek mnie tak kopnął, że przez dwa dni miałem spuchniętą nogę w kostce, i syknął mi do ucha: - Kretynie! Nie ty grasz grabarza! Odebrałeś grabarzowi tekst! Ojciec cię zabije! Zobaczysz! [okładka]

Oliver Moon uczy się pilnie w szkole magii. Ćwiczy rzucanie zaklęć i uroków, tresurę ropuch oraz latanie na miotle. Gdy zostaje nominowany do nagrody dla łodego Czarodzieja Roku, okazuje się, że jego przeciwnikiem jest Merlin Dziewięćsił, szkolny prymus i kapitan sztafety miotlarzy. Czy Oliverowi uda się przygotować magiczny napój i zdobyć nagrodę? [okładka]

Wielki dom z basenem, prywatna szkoła, własny koń... Codzienność Grace Foster-Bryce do złudzenia przypomina fotosy z eleganckiego magazynu dla bogaczy. Jay Jones, ksywa JJ, jest artystą ulicy, dla innych graficiarzem, mieszkańcem blokowiska w marnej dzielnicy Londynu. Czy Ci dwoje mogą się spotkać? Sielskie życie Grace traci blask i czar, gdy jej ojciec zostaje aresztowany pod zarzutem oszustwa. Wraz z mamą i młodszym bratem Grace przenosi się do rudery niedaleko bloku Jaya. Jay staje w obronie Grace, gdy koleżanki ze szkoły zatruwają jej życie i paskudnie dokuczają. Grace i Jay, choć tak różni, od razu czują do siebie sympatię, która przeradza się w miłość. Pojawiają się kłopoty, a odmienne podejście do życia grozi zakochanej parze zerwaniem. Czy mimo przeszkód miłość przetrwa? [okładka]

To ja, słynna dziennikopisarka i prawie gwiazda filmowa, BESTSABA KLARYSA DE TROP> Ta - dam! Tak naprawdę to wcale jeszcze nie jestem sławna lecz to się zmieni, bo jadę w pewne bardzo specjalne i ekscytujące miejsce.... gdzieś, gdzie spełniają się marzenia i rodzą się gwiazdy. Nie, wcale nie do Hollywoodu, ale gdzieś, gdzie jest prawie tak samo super. [okładka]

Wcale nie chciałam, żeby Marian, nasz szkolny koziołek, zjadł telefon komórkowy ani żeby narobił bobków....[okładka]

Naprawdę wcale nie nazywam się Penny z Piekła Rodem. Nazywam się Penelopa Jones, a kawałek "z piekła rodem" to żart taty. Wcale nie jestem z piekła rodem. Po prostu czasami ludzie nie doceniają moich genialnych pomysłów. Zupełnie niechcący sprawiłam, że tata pojawił się na superważnym spotkaniu z doniczką na głowie. Chciałam tylko wynaleźć hełm do masażu mózgu. No i skąd miałam wiedzieć, że ospa wietrzna jest tak groźna? I że nawet ukryta za przebraniem niebieskiego kota nadal zarażam wszystkich wokół i powoduję wysyp wysypki? [okładka]

Piotrek zgubił dziadka oko, a Jasiek chce dożyć spokojnej starości Lucyny Legut to świat widziany oczami dwóch braci. Piotrek i Jasiek zajmują się głównie krytycznym ocenianiem rodziców-aktorów oraz komplikowaniem im życia. Jak z chłopaka zrobić zająca, do czego konieczna jest deska ze starej trumny, co zrobić, żeby wąsy szybciej rosły, jak powstrzymać rodziców przed rozpadem małżeństwa? [Empik.com]

Ellie to ta stąpająca po ziemi. Czemu więc nie przestaje mysleć o Blake'u, nieznosnym, przystojnym i jak się wydaje, nieosiągalnym siostrzeńcu nowej żony swego ojca? Abby jest urodzoną aktorką. W rodzinie uchodzi za królową dramatycznych scen. Traci głowę dla Huntera, w gorącej wodzie kąpanego, wpedzającego innych w kłopoty, syna lokalnej osobistości politycznej. Nie zwraca zaś uwagi na Nicka, romantycznie zakochanego w niej, instrumentalistę zespołu muzycznego. Georgie jest najmłodsza. Lubi sporty ekstremalne, ubiera się jak chłopak i koleguje się z chłopakami. Ale jednemu z tych chłopaków bardzo się podoba... [okładka]

Na nową książkę wielbicielom Małgorzaty Musierowicz (a tych, wbrew zapowiedziom krytyki wciąż wielu) przyszło czekać dość długo – lecz wreszcie pojawiła się „Sprężyna”, osiemnasty już tom Jeżycjady. Wydanie książki przed okresem świątecznym jest z pewnością zabiegiem marketingowym, do jakich przecież Musierowicz nas w ostatnich latach przyzwyczaiła. Ale i książka wprowadza nastrój niezwykły, ostatnio trochę przyćmiony przez nazbyt już cukierkowe części cyklu. „Sprężyna” jest drugim po „Kalamburce” tomem rozrachunkowym, chociaż decyduje się tu pisarka na inne chwyty i inne rozwiązania literackie. O ile w „Kalamburce”, najbardziej chyba nietypowej części serii, głównymi bohaterami stali się Mila i Ignacy Borejko, przez jakiś czas coraz mniej zauważani i zepchnięci w książkach na dalszy plan, a główną strategią narracyjną przeszłość zmieniana w teraźniejszość, o tyle w „Sprężynie” mocno podkreśla się rolę Gabrieli. To do niej przychodzić będzie większość pozytywnych bohaterów Jeżycjady, a każdy spróbuje pojąć fenomen Gabrysinej dobroci. Coraz częściej pojawia się w powieściach Musierowicz motyw nawet nie odchodzenia, a lęku przed utratą kogoś bliskiego – chyba właśnie w „Sprężynie” ów wątek wybrzmiewa najsilniej. Wprawdzie do idyllicznego świata śmierć nie wkracza bezpośrednio, lecz jest już stale obecna w rozmowach bohaterów i projekcjach nieobecności. Nie da się ukryć, że klan Borejków rozrasta się w zastraszającym tempie. Pojawiają się nowe dzieci (czyje – tego nie zdradzę, zresztą niech fabuła pozostanie tu tajemnicą i dodatkową niespodzianką dla czytelników), do rodziny odłączają nowe osoby. Widać wyraźnie, że autorka stara się nad tym zapanować i części osób musi się po prostu pozbyć, wysyłając je za granicę, o jednych kompletnie zapomina, by z uporem powracać do innych. Próbuje okiełznać Borejkowy żywioł, zaskakując odbiorców (wszak nie od dziś wiadomo, że po Jeżycjadę sięgają też panowie) kolejnymi nowinkami z życia ulubionych bohaterów. Musierowicz rezygnuje z jednych „firmowych” cech i rozwija inne. Próżno by już szukać w tej powieści sławnych niegdyś „haseł dnia”, nawiązań do otaczającej nas rzeczywistości, świadectwa czasów: wprawdzie są jeszcze sygnalne aluzje – ale już coraz słabsze i coraz mniej referencyjne. Postacie chętnie sięgają po nowinki techniczne, nie mają problemów z komórkami, komputerami, aparatami cyfrowymi czy samochodami, mało tego – skwapliwie korzystają z dopłat z Unii Europejskiej. Ale w całym natłoku spraw odrzucają już ulotność otoczenia. Małgorzata Musierowicz zdecydowała się na bardziej uniwersalne wątki, szukała tych motywów, które przetrwają dłużej – i chyba nie chce teraz zaznaczać silnie związku z realnym życiem. I dobrze – to „Sprężynie” pomaga. Za to charakterystyczne dla całej serii niebanalne opisy pogody robią coraz większe wrażenie… Trochę mniej podobają mi się, być może ze względu na wiek, kwestie spraw sercowych. Brakuje mi w nich dawnej kreatywności, mam wrażenie, że powtarza pisarka dawne schematy i buduje obrazki z niewielkim zaangażowaniem. Przypuszczam, że egzaltowanym nastolatkom przypadnie to do gustu, ale wydaje mi się, że miłosny wątek w „Sprężynie” zasługiwałby na lepsze dopracowanie. Po „Żabie” i „Czarnej polewce” cieszy mnie powrót Musierowicz do wyczucia komizmu. Sceny humorystyczne (i nie mam tu na myśli stałego motywu zachowania Gargulca) tym razem nie bazują na kawałach z brodą, a są konsekwentnie i dobrze wyprowadzane z sytuacji. Tak, jak parokrotnie udaje się autorce wzruszać czytelników, potrafi też ich całkiem nieźle rozbawić. To ważny element, bo przez jakiś czas dowcip Musierowicz stygł. Pod względem emocji „Sprężyna” nie rozczarowuje. Nie wiem natomiast i do bezradności recenzenckiej się tu przyznaję, jak podejść do sprawy indywidualizowania języka bohaterów. Raz się Musierowicz Pulpecja zamienia w Idę (bo komiczny monolog raczej mało pasuje do najmłodszej córki Ignacego Borejki, a jako żywo odnosi nas do „Córki Robrojka”), raz Ignacy Grzegorz w Józinka. Najbardziej nieudana, choć przecież wyrazista, jest kreacja Łusi – momentami ta bohaterka wymyka się autorce i z bystrej kilkulatki przemienia się w marudę-kujona, zachowaniem przebija nawet ciotecznego brata. Łagodnieje senior rodu, Bernard Żeromski traci impet, a Piotr i Paweł zamieniają się rolami. A przecież kreacje postaci dalszoplanowych nie pozostawiają wiele do życzenia. Musierowicz szkicuje je kilkoma szybkimi kreskami, jakby czerpała odwagę z udanego przedstawienia Bodzia… Właśnie – kilkoma kreskami… Do tej pory grafiki autorki były dodatkiem do książki. Pozwalały wyobrażać sobie bohaterów, stanowiły przerywnik w lekturze. W „Sprężynie” kilka ilustracji naprawdę zachwyca: zamienia się tu Musierowicz wręcz w karykaturzystkę, niebanalnie prezentując nietuzinkowych ludzi. Kiedyś „kobiety z rodziny B.” (określenie Bernarda, z „Imienin”) toczyły dyskusję o ulubionych bohaterach literackich – ideałach mężczyzn. Takich ideałów znajdzie się w „Sprężynie” sporo: kochających, cierpliwych i mądrych. I to już nie jest cukierkowość, to powrót do sielskiej krainy Borejków, przyciągającej jak magnes i starszych i młodszych odbiorców. [granice.pl]

Ta sprawa, nawet dla sprytnego Kwiatkowskiego, to po prostu lawina zagadek: Kto bez przerwy psuje błękitną karuzelę? Czy przestępca chce zrujnować właściciela karuzeli, Wilhelma? Ale przede wszystkim, jak tajemniczemu sprawcy udaje się pozostać niezauważonym? Nie ma innego sposobu, Kwiatkowski decyduje się czatować w nocy na bandytę. Żeby w końcu odkryć....[okładka]

Bohaterką jest Cesia Żakówna, mająca kompleksy na tle własnej urody. Trudno ich nie mieć, gdy ma się superatrakcyjną siostrę o romantycznym imieniu Julia, piękne koleżanki i w dodatku musi się znosić dziwne spojrzenia kolegi z klasy - Jerzego Hajduka. Zapewne są to spojrzenia krytyczne... Do tego dochodzą jeszcze klasówki z matmy i wybryki kuzynka o niespożytej energii - Bobcia, który z uśmiechem na ustach... podpala balkon albo rysuje wizerunki Hitlera na wielkanocnych pisankach. A jednak do domu Żaków z przyjemnością się wraca. Zawsze czeka tam liczna rodzinka i pyszne a niedrogie potrawy, przygotowane przez mamę Żakową. [Empik.com]