Był tytanem pracy, pisał po dwanaście godzin dziennie, stojąc przy pulpicie i wypijając morze kawy. Wynikało to po częsci z faktu, że zajmował się robieniem interesów, do których nie miał jednak szczęśliwej reki - i nieustannie tonął w długach. Dziwił się, że zecerzy składający jego książki czytają je z zachwytem, choć ostrze satyry wymierzone było także w stanu niższe. Burżuazja nie chciała przyjąć go w swoje szeregi, nie dostał się do Akademii Francuskiej i mimo wielu starań nie został posłem. A Kościół katolicki, któremu pragnął wiernie służyć, wpisał wszystkie jego książki na indeks. Mimo braku urody był obiektem westchnień: biła od niego inteligencja i nonszalancja. Skrzętnie odnotowywał odwiedziny kobiet w swojej sypialni. Przez osiemnaście lat romansował z zamężną Eweliną Flańską, z którą wziął ślub, gdy owdowiała. Wkrótce potem w wieku pięćdziesięciu jeden lat zmarł na serce. [okładka]

"Wrota nagle wygięły się posrodku i ekspodowały do wewnątrz jakby uderzone gigantycznym taranem. Pierwszy strażnik zginął od razu, wyleciał w górę wraz z tysiącem drewnianych drzazg, które zostały po bramie. Przez dziurę wjechało kilkunastu dzikich, wyjących, hałłakujących jeźdźców. Śmierć, zniszczenie, rzeź i koniec świata. Niezupełnie. Przed pierwszą parą konnych wyrosła nagle spod ziemi zamaskowana postać. Luźna szata zafurkotała w powietrzu, do wtóru świstu zakrzywionych kling i rozpaczliwego rżenia ranionych zwierząt. Oba wierzchowce zwaliły się na ziemię, pociągając za sobą jeźdźców, kwicząc, rzężąc, wierzgając w powietrzu kopytami. W ten taniec śmierci wpadła następna dwójka, potem kolejna. Powstał zator z żywych i umierających ciał. A pośrodku tej rzezi tańczyła, wirowała, migotała bronią zamaskowana postać. Dziedziniec zabarwił się krwią. Reszta bandytów rozdzieliła się przy wyważonych wrotach i pogalopowała wzdłuż ścian majątku. Większa z grup skierowała się do ustawionych z boku wozów, w biegu zeskakując z koni i dobijając się do drzwi stajni. Druga ruszyła ku rezydencji." [okładka]

"Trzymali się sto pięćdziesiąt jardów za nimi tak ściśle, jakby ktoś sznurkiem wymierzył odległość. Skrzydła pogoni rozciągnęły się nieco bardziej, pogrubiły, widać było, że tym razem niespodziewany zwrot nie przebije się przez żadne z nich. Kailean rzuciła okiem na prawo i lewo. Daghena jechała nisko pochylona, raz po raz muskając wolną dłonią któryś ze swoich amuletów. Janne twarz miał ściągniętą jak pośmiertna maska, oczy ciemne i na wpół martwe. Jego koń rzęził, jakby ktos nasypał mu w gardło stepowego pyłu. Ale biegł. Sunął ciężkim, rytmicznym galopem, którym konie czaardanu potrafiły pędzić przez pół dnia. Coś jej mówiło, że będzie tak biegł, dopóki serce mu nie pęknie, bo to właśnie taki wierzchowiec. Najlepszy, jakiego można kupić za pieniądze, ukraść lub zdobyć w walce. Lecz w tym galopie towarzyszyło im coś jeszcze. Rozpacz. Czarna, lepka i mdła. Odbierająca nadzieję i paląca myśli. Bo Błyskawice gnały ich tam, gdzie chciały. Każda próba zmiany kierunku kończyła się wściekłym cwałem któregoś ze skrzydeł pogoni. Chciały ich zamęczyć, zagonić na śmierć. Jeszcze kwadrans, pół godziny, a czaardan się rozsypie. Konie zaczną się przewracać., a wtedy jeźdźcy złamią karki, lub bezbronni wobec konnych, dadzą się schwytać na arkan. Pomoc nie nadejdzie, lis porwał przynętę i wymknął się myśliwemu. Napotkała wzrok Kocimiętki, a zaraz potem Lei. Nie tylko ona jedna rozglądała się, jakby chcąc ostatni raz spojrzeć na towarzyszy. Nie uciekniemy, mówiły te spojrzenia, plan się nie udał. Ale na pewno nie damy się wziąć żywcem. Desperacja, siostra rozpaczy." [okładka]

Peter jest farmaceutą poszukującym lekarstwa na raka. Bez reszty pochłonięty pracą, niemal zapomniał, jak ważne jest szczęście w życiu osobistym. Olivia jest żoną senatora i jej życie od lat toczy się w złotej klatce. Swoje marzenia musiała poświęcić w imię kariery politycznej męża. Ich drogi krzyżują się w Paryżu - romantycznym mieście kochanków. Pomiędzy Oliwią a Peterem wybucha niespodziewane, gorące uczucie. [okładka]

Souad miała siedemnaście lat i była zakochana. W jej wiosce w Cisjordanii, jak w wielu innych, miłość przedmałżeńska to synonim śmierci. "Zhańbiona" rodzina wyznaczyła szwagra dziewczyny do wykonania wyroku. Zamknięta w sąsiednim pokoju Souad usłyszała werdykt. Następnego dnia robiła właśnie pranie na podwórzu domu. Szwagier zbliżył się do niej i powiedział: "Zajmę się tobą", po czym polał ją benzyną i zapalił zapałkę. Dziewczyna stanęła w ogniu. W oczach sąsiadów ten mężczyzna był bohaterem, gdyż dokonał "zbrodni honorowej". Tacy jak on niczym nie ryzykują, rzadko toczy się przeciw nim śledztwo, jeszcze rzadziej zostaja skazani. na świecie odnotowuje się rocznie ponad pięć tysięcy takich przypadków, a wielu nigdy nie ujawniono. Potwornie poparzona Souad została cudem uratowana. Zdecydowała się opowiedzieć światu o tym barbarzyństwie mimo grożącego jej niebezpieczeństwa, gdyż wyrok rodziny nigdy nie ulega przedawnieniu [okładka]

Zborowski gdy wpada w gniew, niczym wściekły pies, niczym charakternik śmiertelnie uderza! Straceniec, którego niewiele szczęścia w życiu spotkało. Wespół z kozacką duszą Nikoforem Hunią oraz wiecznie łasym na złoto Bobuszem brnie wprost w czeluść czarciego kotła. Tam, gdzie smaży się już wielu z tych, których posiekał wiecznie głodną krwi szablą. Dumne nazwisko, do którego lgną wywołańcy i hultaje, jest mu tylko ciężarem. Pamięć o strasznym ojcu ściętym pod krakowską basztą Lubranką skazała go na żywot tułacza najmity. Samuel Zborowski niesie tylko swoją szablę i honor. Ale jedno i drugie droższe jest mu niż życie. [Okładka]