Akcja nowej powieści Jerzego Putramenta dzieje się w Grecji w końcu lat czterdziestych. Międzynarodowa komisja, w której udział biorą również Polacy, bada oskarżenie reakcyjnego rządu greckiego wysuwane przeciw Bułgarii i Albanii o rzekome naruszanie granic i organizowanie byłych partyzantów Elam przeciw istniejącej władzy. Wątki polityczne przeplatają się w powieści z miłosnymi, a tok pracy komisji obfituje w epizody prawdziwie sensacyjne. "Stali na chodniku, oni, Anglicy w czystych battledressach, wyczyszczonych butach, ze stenami na szyi. Waltadoros i jego dwaj andartes w porwanych drelichach papagasowskiej armii, w chodakach chłopskich, ze stenami także, ale kulawymi, brudnymi, byle jak uczepionymi szyi. Stali i patrzyli jedni na drugich. Anglików też było trzech, ale zdawali się bać andartów, patrzyli spode łba, z palcami na cynglach. Wreszcie jeden coś powiedział. Nie zrozumieli, odrzekli coś po grecku. Waltadoros przypomniał sobie, późno, ale jeszcze w porę, jedyne słowo, które im było wspólne: Hitler! - Hitler! - zawołał i kciukiem wskazał ziemię. Anglicy zrozumieli, ich napięcie pękło, zaczęli śmiać się, krzyczeć »Hitler!« i kciukiem celować w ziemię. A potem zaczęli się klepać po plecach i tak się rozweselili, że o mało nie poszli razem na uzo". (fragment) [lubimyczytac.pl]

W Dziennikach Kafki widnieje taki zapis: "Znowu zachęta. Znowu chwytam siebie, jak się chwyta spadające piłki. Jutro lub nawet dzisiaj rozpocznę większą pracę, która powinna rozwijać się swobodnie zgodnie z moimi uzdolnieniami. Nie odstąpię od niej, dopóki będę mógł. Lepsza bezsenność niż takie życie z dnia na dzień". Ową "większą pracę" rozpoczął jesienią 1912 roku, by nie ukończyć jej nigdy. 26 marca 1913 roku napisał do Felice Bauer: "Moja powieść! Przedwczoraj wieczorem uznałem jej zwycięstwo nade mną". Rękopis Ameryki nie został opatrzony tytułem; Kafka nazywał ten tekst "amerykańską powieścią", natomiast po opublikowaniu pierwszego rozdziału (jedynej część powieści, która ujrzała światło dzienne za życia autora) - Palaczem. Kafka ustalił nazwy i podział jedynie dla pierwszych sześciu części. Tytuły i układ pozostałych rozdziałów, a także tytuł całości pochodzą od Maksa Broda, przyjaciela i edytora dzieł Kafki. (W Dziennikach autor używa tytułu Zaginiony; stosowany jest on od lat m.in. w niemieckich wydaniach). Jak wspomina przyjaciel i edytor dzieł Kafki, z rozmów z Kafką wynikało, że rozdział o Teatrze z Oklahomy miał być rozdziałem ostatnim. Przed owym rozdziałem jest luka, bezskutecznie próbują ją zapełnić pomieszczone na końcu fragmenty dotyczące służby Karla u Bruneldy. [empik.com]

Historia Mariana Koniecznego, lat 41, żonatego, z zawodu technologa przetwórstwa mięsnego, który sam, z własnej nieprzymuszone woli, zgłosił się do kliniki psychiatrycznej Szpitala Miejskiego w T. [lubimy czytać]

Pierwszy, wysokiej próby artystycznej, utwór w literaturze polskiej, który w pełni wyrósł z inspiracji franciszkańskich. W dogłębny sposób docieka istoty tej duchowości. Jest to piękna i mądra opowieść o meandrach życia i rozpaczy, z której wyprowadzić może nadzieja. W opowieści tej jest mowa o heroizmie życia i zaufaniu do Boga. To jeden z utworów, odczytujących istotę chrześcijaństwa z wyjątkową wnikliwością. [lubimyczytac.pl]

Jest rok 1932. Gertruda Stein, z dnia na dzień, staję się sławna. „Autobiografia Alicji B. Toklas” bije rekordy popularności i szybko osiąga status książki kultowej. Sama Gertruda Stein staje się zaś postacią kultową. Kim jest pani Stein? Prawie sześćdziesiąt lat po jej śmierci niewiele osób o niej pamięta, choć „Autobiografię...” wciąż czyta się z wypiekami na twarzy. Po wydaniu „Autobiografii...” Gertuda Stein zyskuje wiele wrogów. Georges Braque, Tristan Tzara, Henri Matisse i jeszcze kilku malarzy podpisuje się pod listem otwartym “Świadectwo przeciwko Gertudzie Stein”. Co ciekawe, obrażają się na nią wyłącznie malarze. Nie licząc, zawsze drażliwego na swoim punkcie, Ernesta Hemingwaya, który staję się jej śmiertelnym wrogiem, choć za młodu biegał przynosić jej do oceny wszystko, cokolwiek wyszło spod jego pióra, a może właśnie dlatego. Niewykluczone też być może, że powodem jego antypatii było zdanie, którym go kiedyś podsumowała: "Erneście, zbiór obserwacji, to jeszcze nie literatura." „Autobiografia...” jest wspaniałym świadectwem pierwszych trzydziestu lat dwudziestego wieku. Gertruda była przyjaciółka Picassa i pierwszą kolekcjonerką obrazów kubistycznych. Wszyscy malarze z tego kręgu gościli u niej na obiadach, gotowanych przez nieodłączna towarzyszkę jej życia, tytułową Alicję B. Toklas. Jest zatem „Autobiografia...” galerią błyskotliwych portretów, niezwykłych anegdot i sławnych postaci. Ale nie tylko. Jak mówi moja dziewczyna, najfajniejsze u Gertrudy Stein jest to, o czym pisze i to, o czym nie pisze. Pozornie to zdanie można by odnieść do każdego pisarza. Ale w istocie Gertruda jest wyjątkowa. Weźmy, na przykład, bitwę po Marną, której trzy opisy mamy w „Autobiografii...” Pierwszy ogranicza się do tego, że Alicja i Gertruda dostały list opisujący tę bitwę i obie są nim zachwycone. Drugi, przedstawiony przez niejaką Nelli (dziewczyna, która nazwała Picassa przystojnym pucybutem) mówi o tym, jak z powodu bitwy miała problemy ze złapaniem taksówki w interesującym ją kierunku, choć oferowała suty napiwek. Trzeci jest autorstwa Alfy. Opowiada on jak siedział sobie w kawiarni i zobaczył masę koni ciągnących masę wozów. Było tam też dużo żołnierzy, a na skrzyniach napis Banque de France. To było złoto, które sobie odjeżdżało przed rozpoczęciem bitwy - komentuje Alfa. Czyż nie dowiadujemy się wielu ciekawych rzeczy o bitwie pod Marną? Przykłady są drastyczne, ale prawda jest jeszcze bardziej zaskakująca. Świat, który opisuje Stein, jest światem, który widzimy na co dzień, ale którego nie dostrzegamy i dopiero musi przyjść taka kobieta, żeby pokazać go nam w całej jego wyrazistości, w całej ironiczności i groteskowości, świat pełen piękna i uroku. Urok to ważne słowo u autorki „Autobiografii...” Ciągle się czymś zachwyca i uważa, że jest urocze. Ale nie jest to podniecenie podlotka, ale zachwyt geniusza. Że Gertruda Stein była geniuszem, nie mam wątpliwości. Zresztą nigdy nie zamierzała być nikim innym...[lubimyczytac.pl]

Powieść z końca XVIII wieku z czasów drugiego i trzeciego rozbioru Rzeczypospolitej. [lubimyczytac.pl]