W Dziennikach Kafki widnieje taki zapis: "Znowu zachęta. Znowu chwytam siebie, jak się chwyta spadające piłki. Jutro lub nawet dzisiaj rozpocznę większą pracę, która powinna rozwijać się swobodnie zgodnie z moimi uzdolnieniami. Nie odstąpię od niej, dopóki będę mógł. Lepsza bezsenność niż takie życie z dnia na dzień". Ową "większą pracę" rozpoczął jesienią 1912 roku, by nie ukończyć jej nigdy. 26 marca 1913 roku napisał do Felice Bauer: "Moja powieść! Przedwczoraj wieczorem uznałem jej zwycięstwo nade mną". Rękopis Ameryki nie został opatrzony tytułem; Kafka nazywał ten tekst "amerykańską powieścią", natomiast po opublikowaniu pierwszego rozdziału (jedynej część powieści, która ujrzała światło dzienne za życia autora) - Palaczem. Kafka ustalił nazwy i podział jedynie dla pierwszych sześciu części. Tytuły i układ pozostałych rozdziałów, a także tytuł całości pochodzą od Maksa Broda, przyjaciela i edytora dzieł Kafki. (W Dziennikach autor używa tytułu Zaginiony; stosowany jest on od lat m.in. w niemieckich wydaniach). Jak wspomina przyjaciel i edytor dzieł Kafki, z rozmów z Kafką wynikało, że rozdział o Teatrze z Oklahomy miał być rozdziałem ostatnim. Przed owym rozdziałem jest luka, bezskutecznie próbują ją zapełnić pomieszczone na końcu fragmenty dotyczące służby Karla u Bruneldy. [empik.com]

Jest rok 1932. Gertruda Stein, z dnia na dzień, staję się sławna. „Autobiografia Alicji B. Toklas” bije rekordy popularności i szybko osiąga status książki kultowej. Sama Gertruda Stein staje się zaś postacią kultową. Kim jest pani Stein? Prawie sześćdziesiąt lat po jej śmierci niewiele osób o niej pamięta, choć „Autobiografię...” wciąż czyta się z wypiekami na twarzy. Po wydaniu „Autobiografii...” Gertuda Stein zyskuje wiele wrogów. Georges Braque, Tristan Tzara, Henri Matisse i jeszcze kilku malarzy podpisuje się pod listem otwartym “Świadectwo przeciwko Gertudzie Stein”. Co ciekawe, obrażają się na nią wyłącznie malarze. Nie licząc, zawsze drażliwego na swoim punkcie, Ernesta Hemingwaya, który staję się jej śmiertelnym wrogiem, choć za młodu biegał przynosić jej do oceny wszystko, cokolwiek wyszło spod jego pióra, a może właśnie dlatego. Niewykluczone też być może, że powodem jego antypatii było zdanie, którym go kiedyś podsumowała: "Erneście, zbiór obserwacji, to jeszcze nie literatura." „Autobiografia...” jest wspaniałym świadectwem pierwszych trzydziestu lat dwudziestego wieku. Gertruda była przyjaciółka Picassa i pierwszą kolekcjonerką obrazów kubistycznych. Wszyscy malarze z tego kręgu gościli u niej na obiadach, gotowanych przez nieodłączna towarzyszkę jej życia, tytułową Alicję B. Toklas. Jest zatem „Autobiografia...” galerią błyskotliwych portretów, niezwykłych anegdot i sławnych postaci. Ale nie tylko. Jak mówi moja dziewczyna, najfajniejsze u Gertrudy Stein jest to, o czym pisze i to, o czym nie pisze. Pozornie to zdanie można by odnieść do każdego pisarza. Ale w istocie Gertruda jest wyjątkowa. Weźmy, na przykład, bitwę po Marną, której trzy opisy mamy w „Autobiografii...” Pierwszy ogranicza się do tego, że Alicja i Gertruda dostały list opisujący tę bitwę i obie są nim zachwycone. Drugi, przedstawiony przez niejaką Nelli (dziewczyna, która nazwała Picassa przystojnym pucybutem) mówi o tym, jak z powodu bitwy miała problemy ze złapaniem taksówki w interesującym ją kierunku, choć oferowała suty napiwek. Trzeci jest autorstwa Alfy. Opowiada on jak siedział sobie w kawiarni i zobaczył masę koni ciągnących masę wozów. Było tam też dużo żołnierzy, a na skrzyniach napis Banque de France. To było złoto, które sobie odjeżdżało przed rozpoczęciem bitwy - komentuje Alfa. Czyż nie dowiadujemy się wielu ciekawych rzeczy o bitwie pod Marną? Przykłady są drastyczne, ale prawda jest jeszcze bardziej zaskakująca. Świat, który opisuje Stein, jest światem, który widzimy na co dzień, ale którego nie dostrzegamy i dopiero musi przyjść taka kobieta, żeby pokazać go nam w całej jego wyrazistości, w całej ironiczności i groteskowości, świat pełen piękna i uroku. Urok to ważne słowo u autorki „Autobiografii...” Ciągle się czymś zachwyca i uważa, że jest urocze. Ale nie jest to podniecenie podlotka, ale zachwyt geniusza. Że Gertruda Stein była geniuszem, nie mam wątpliwości. Zresztą nigdy nie zamierzała być nikim innym...[lubimyczytac.pl]

Nie trzeba nużącej wiedzy o „toposach” i „archetypach”, by od pierwszego zdania dostrzec, że Lejzorek Rojtszwaniec to krew z krwi Tewje Mleczarza i wszystkich wielkookich i długobrodych bohaterów powieści Pereca i Singera. Tyle że Lejzorek miał nieszczęście żyć nie w cieniu bokobrodów Franciszka Józefa bądź Aleksandra II, lecz krótkiej bródki i spiżowego wąsa. Nie jest to powieść, która oddawałaby światu sprawiedliwość: Zachód, gdzie ostatecznie trafia sentymentalny i nieporadny życiowo krawiec mężczyźniany, niczym nie różni się od wizerunków z propagitek i „Krokodiła”. Polska to (oczywiście!) pijany oficerek z wiechciem zlepionych wódką wąsów, Francja – kokoty i hochsztaplerzy, a białoruska emigracja to grono tępaków i kombinatorów. Wszystkie te obrazki są niczym tekturowa panorama w teatrzyku, na tle której rozgrywa się dramat Lejzorka o za małym rozumku i za wielkim sercu...[lubimyczytac.pl]

Niniejsza szeroka prezentacja nowelistyki miłosnej, dominującej w dorobku Bunina, jest chronologicznym przeglądem różnych faz twórczości pisarza, jej rozwoju, jest także przeglądem pisarskich technik, składających się na niepowtarzalne mistrzostwo tej prozy. Bunin niemal połowę swego życia spędził poza ojczyzną; na emigracji nie przestał jednak być pisarzem rosyjskim - twórczość jego, będąca wielkim poematem o rodzinnym kraju, ludziach, których losy wpisane są w ojczysty pejzaż, jest jednocześnie znakomitym portretem epoki, Rosji szlacheckich dworków i patriarchalnej wsi...[okładka]

W powieści Fitzgeralda miłość jest losem i tajemnicą. Czasy wydają się prawie dzisiejsze. Samochody, jachty, Hollywood w tle, nowoczesna klinika podszyta psychoanalizą, zimowy rytuał nart, letni – śródziemnomorskiej plaży. I na tym eleganckim tle historia wielkiego uczucia, od przejmującego początku przez rozkwit, po katastrofę serca. A jednak! Nadal mamy samochody, narty, plaże, jeszcze chętniej zgłaszamy lekarzom niesprawności duszy, lecz coraz bardziej oddala się od nas pojecie losu, zastępowane przez wystawiane na stragan curriculum vitae. Z kolei pojęcie miłości rozbiera na czynniki pierwsze psychologia, socjologia i medycyna. Wspominając książkę i autora chętnie powtarza się oklepane opinie o straconym powojennym pokoleniu lat dwudziestych XX wieku, o erze jazzu i Amerykanach w Paryżu. Niewiele dziś to znaczy. Ciekawsze za to, czy w naszych czasach – dalekich, a wciąż bliskich – mit miłości jako losu i tajemnicy, a więc miłości trudnej, może konkurować z wyobrażeniami XXI wieku, z jego poszukiwaniem psychicznej wygody? Może na powieść Fitzgeralda – wydaną w nowym przekładzie – warto spojrzeć z tej strony?[lubimyczytac.pl]

Za najwybitniejsze dzieło Tołstoja uznaje się trylogię Droga przez mękę (1922-1941), na którą składają się tomy: tom 1 Siostry, tom 2 Rok osiemnasty, tom 3 Pochmurny ranek. Trylogia ukazuje drogę rosyjskiej inteligencji do rewolucji, a jej swoistą kontynuacją jest wydana w 1937 powieść Chleb. Obrona Carycyna. Utwór ten, napisany pod wpływem aktualnych wydarzeń, to pochwała zasług Stalina. [lubimyczytac.pl]

Za najwybitniejsze dzieło Tołstoja uznaje się trylogię Droga przez mękę (1922-1941), na którą składają się tomy: tom 1 Siostry, tom 2 Rok osiemnasty, tom 3 Pochmurny ranek. Trylogia ukazuje drogę rosyjskiej inteligencji do rewolucji, a jej swoistą kontynuacją jest wydana w 1937 powieść Chleb. Obrona Carycyna. Utwór ten, napisany pod wpływem aktualnych wydarzeń, to pochwała zasług Stalina. [lubimyczytac.pl]

Za najwybitniejsze dzieło Tołstoja uznaje się trylogię Droga przez mękę (1922-1941), na którą składają się tomy: tom 1 Siostry, tom 2 Rok osiemnasty, tom 3 Pochmurny ranek. Trylogia ukazuje drogę rosyjskiej inteligencji do rewolucji, a jej swoistą kontynuacją jest wydana w 1937 powieść Chleb. Obrona Carycyna. Utwór ten, napisany pod wpływem aktualnych wydarzeń, to pochwała zasług Stalina. [lubimyczytac.pl]

Powieść utrzymana w typowo angielskiej, mrocznej atmosferze. Mieszkańcy osady głęboko skrywają przed obcymi tajemnicę przeszłości głównego bohatera. [lubimyczytac.pl]

To nie jest powieść o skąpstwie ani o zdradzonej miłości. To jest powieść o zwycięstwie pieniądza. Gdy Karol sprzeniewierza się Eugenii, to zdradzona zostaje nie tylko miłość, nie tylko przysięgi i pierwsze pocałunki, i pierwsze uściski; to zdradzony został świat dobroci i czułości na rzecz świata wyrachowania i okrucieństwa, zdradzone zostały najgłębsze zasady, najświętsze ideały. Teraz dopiero konflikt się rozwiązuje i triumfuje pieniądz, pieniądz perfidny, pieniądz - władca....[okładka]

Historia siedemnastowiecznej złodziejki urodzonej w straszliwym więzieniu w Newgate, kierującej się w życiu pragmatyzmem, a niezbyt dbałej o zasady etyki. Powieść o Moll Flander miejscami oscyluje na granicy prawdopodobieństwa, ale zawiera również fragmenty wyraźnie prawdziwe, wręcz dokumentalne. Stworzona przez autora powieść osadzona jest bardzo precyzyjnie w realiach londyńskiego marginesu społecznego pierwszych dziesięcioleci osiemnastego stulecia, w środowisku złodziei, ladacznic i rzezimieszków, żyjących w nieustannym strachu przed szubienicą czy zesłaniem....[okładka]

Tyrmand, którego cenzura PRL postanowiła wykreślić ze świadomości Polaków, po tym jak wyemigrował z kraju, powoli wraca w pejzaż literatury polskiej. Najbardziej znana jest jego powieść „Zły”, jednak literacko być może najciekawszy ten tom opowiadań, o którym sam pisał, że jest mu bardzo drogi. I nic dziwnego, bowiem opowiedziane tu historie to literacko przetworzone przypadki z życia pisarza. Życia niezwykle bujnego i bogatego. [lubimyczytac.pl]

Książka wprowadza w świat odnowionej i przestylizowanej legendy o hołdzie betlejemskim. Rozważania autora nad życiem i losem bohaterów mitu - a zwłaszcza nad tragedią czwartego przybysza ze Wschodu, księcia Taora - odsłaniają stopniowo metaforyczny sens tej poetyckiej przypowieści...[okładka]

Ludwik Kern poderwał się gwałtownie z ciężkiego, niespokojnego snu i zaczął nasłuchiwać. Jak wszyscy ścigani, był od razu przytomny... gotów do ucieczki. Oto początek historii o ludziach, którzy po dojściu Hitlera do władzy muszą opuścić Niemcy. Z fałszywymi dokumentami przekraczają nielegalnie kordony graniczne - przemycanym towarem jest za każdym razem własne życie. Czy w obliczu bezwzględnej machiny przemocy zdoła ostać się miłość, lojalność, międzyludzka solidarność? [okładka]

Druga część dylogii o królu Nawarry i Francji Henryku IV Burbonie zwanym Wielkim (1553-1610). Burzliwa młodośc Henryka z Nawarry była przygotowaniem do wielkich życiowych zadań: po objęciu w r. 1589 tronu Francji król Henryk IV dąży do przywrócenia w rozdartym walkami religijnymi kraju jedności i pokoju, do zapewnienia narodowi dobrobytu...[lubimyczytac.pl]

Monumentalne dzieło (niemal 400 stron objętości) Friedeberta Tuglasa jeszcze za życia autora zapewniło mu miejsce w poczcie najlepszych pisarzy estońskich. Napisane pięknym poetyckim językiem, ciekawie oddające punkt widzenia dziecka i bogate w niespodziewane wydarzenia. Jest to kronika jednego roku z najwcześniejszego dzieciństwa autora. Rozpoczyna się, gdy chłopczyk z ledwością ubiera się samodzielnie i je z tej samej miski co matka. Jego ojciec jest zarządcą w pańskim gospodarstwie. Podstawowym zajęciem malca jest obserwowanie dorosłych i zabawa na wolnym powietrzu. Życie w majątku jest szorstkie i wypełnione pracą, choć niczego nie brakuje - jest masarnia, browar, różne warsztaty. Wszystkie zajęcia ludzi podporządkowane są rytmowi pór roku i następującym cyklicznie świętom. Chłopiec nadspodziewanie dużo rozumie, a jeszcze więcej pamięta. W jego oczach zostaje jakby wskrzeszona przeszłość - pańszczyźniane stosunki społeczne, sylwetki i dramaty gospodarzy wiejskich, Żydzi i ruchy mesjanistyczne rozwijające się pod koniec XIX wieku. Autorowi udało się w uroczy sposób sportretować własne dzieciństwo, ale też nie ominął on tematów trudnych i brutalnych, o ile tylko było je w stanie dostrzec i zrozumieć małe dziecko. Książka nie była tłumaczona z języka estońskiego, ale z rosyjskiego przekładu. Mimo to, jakimś cudem tłumaczka w pełni oddała poetyckie piękno, rytm i budowę zdań oryginału...[moichlopcy.pl]

Ostatnia powieść Arnolda Zweiga jest nową wersją nienowego w literaturze europejskiej tematu, który określić by można balzakowskim tytułem "Stracone złudzenia". Okresy wojen i rewolucji, burząc stare i tworząc nowe układy społeczne, nadając zawsze temu tematowi dramatyczną aktualność. Również po pierwszej wojnie światowej i Rewolucji Październikowej inspirował on wielu wybitnych pisarzy, których powieści tworzą swoisty wykres temperatury owego okresu pełnego wahań, wątpliwości i sporów, kreślą mapę zawiłych dróg, jakimi myśli europejskiej awangardy intelektualnej przechodziła od krytyki świata mieszczańskiego do zrozumienia ideologii socjalistycznej... [lubimyczytac.pl]

Dodany: 2008-02-14|Autor: modulla Druga część trylogii ("Zaścianek", "Miasto", "Rezydencja") dzieje się, jak większość utworów Faulknera, w mitycznym a tak mocno osadzonym w realiach okręgu Yoknapatawha. Książka mówi o dalszych losach Flema Snopsa i jego rodziny. "Rodzinę tę przedstawił Faulkner po raz pierwszy w powieści »Sartoris«. Mimo że Snopesowie również długo mieszkają w tych stronach, pozostają poza ramami, w których mieszczą się inne rodziny; brak im na ogół godności rodzinnej, choćby na tyle, by dać się oszukać lub zaniepokoić. Interesują ich wyłącznie korzyści materialne, a łączą się tyko po to, by eksploatować innych"...[biblionetka.pl]